Біздің ауыл оттары

Күн бұлттанса – тартады дала сұрғылт.
Ашылса деп қабағы аласұрдық.
Басылса деп күтумен күзгі жауын,
Арғы бетке Күнді де əрі асырдық.
Қоңыр барқын,
Қойнаулы тау іргесі.
Көлеңкесі көзбайлам ауыл кеші.
Түнереді тұтасып,
Бұлттардың
Қонаға кеп қонардай ауыр көші.
Сұрғылт дала...
Батқан Күн...
Күзгі жауын..,
Үмітімнің қылнəзік үзді бауын.
Əр үйде əлсіз от жанар,
Тұңғиыққа
Батып бара жатқандай біздің ауыл.
Харекетсіз,
Қаперсіз,
Қамсыз,
Көне –
Біздің ауыл оттары əлсіз неге?
Ауыл-үйді аралап аруақтар
Қайта ма екен қабірге таң сыз бере?..
Мүмкін бе екен тірліктің тоқтамағы?! –
Қара түнде қабірде от жанады.
Түн дегенім – телегей теңіз білем,
Батып-шығып... бір кеме жоқ болады.
Тағдырына тəн берген Ауыл-кеме
Таң бозында тыншиды бауырға ене...
Heге тыным алмайды аруақтар?
Ыбылжуын қоймайды жауын неге?
Көрер күннің көндіксе ырқына адам,
Ішін алаң,
Ұстайды сыртын аман.
Тəңір оты артқанда тауға иегін,
Қабыр оты сөнеді жылтыраған...
Ақ шабақша ойнайтын түртіп Айды
Қайран, жазым, қайдасың мұрты майлы?
Жүрегіней Даланың бүлкіл қағып,
Біздің ауыл оттары жылтырайды...

---