Ағызып өткен аттай даламенен

Ағызып өткен аттай даламенен,
Мен кетем...
Қайғы кешіп қалады өлең.
Қара түн қара шашын қобыратып,
Жесірдей мені жоқтап салады əуен:
«Сапарға шықса – саңлағым,
Қатарда жүрсе – Сардарым.
Тірлікте мынау қарға адым
Аз емес еді-ау арманың...
Сана мен сабыр сарасы –
Сары алтын еді-ау салмағың.
«Жазмыштан озмыш жоқ» деген,
Жарқ етіп жанып жалғаның,
Жалп етіп сөнді-ау шамдалың.
Көрдік те көндік, амал не,
Тағдырдың басқа салғанын...»
Қосылар оған иттің ұлығаны,
Ит мұңын ит тірлікте кім ұғады?
Жамалы жадау-жүдеу дүниенің
Жанары жарым түнде жұмылады.
Сонан сон сұңқылдайды байғыз жардан,
Байғұс-ай, байғыз болып қай қыз қалған?..
Аһ ұрып Ай да құлар жер қойнына
Ақ жүзі ащы жаспен айғыздалған.
Мөлтілдеп Көк жүзінде күллі жанар
Кімді іздеп, түн ішінде кімді бағар?
Арудың ғайыптағы көз жасындай
Аспаннан анда-санда жұлдыз ағар.
Қашанғы қара түнге тұншығады? –
Əрлейді аспан жүзін Күн шуағы.
Қолымен əлдекімнің отырғызған
Басына қабірімнің гүл шығады.
Басына қабірімнің гүл шығады –
Тіршілік қайта түлеп, құлшынады!
Ашылған қауызынан қырмызы гүл
Сүйгенде Күн шуағы қымсынады.
Ағызып өткен аттай даламенен,
Мен кетем...
Қайғы кешіп қалады өлең.
Жамылып қара түнді кеп тұрармын
Сағынып, сарғайғанға санаменен...

---