Қарақұм

Тарихтың шежіресі, дара үні,
Төгілген ана зары, бала мұңы,
Куәсі тарыққанның талай ғасыр
Армысыз, Түркменнің Қарақұмы!
Селт етпес сен едің-ау, мылқау жаның,
Құбылып, күнде көшіп құм тауларын.
Түтігіп, таңдай кеуіп тамшы сусыз,
Өзін, де дөңбекшідің, күнде аунадың.
 
Кешегі кеселді құм, кесірлі құм.
Сен екен жер жаннаты, кешір бүгін!
Көркіңді көрген сәтте көңілім толқып,
Аспанда, ақ төсінде есілді үнім.
«Шынымен осы жатқан Қарақұм ба!?
Дегізді сән сәулетті қала мұнда.
Таңырқап келеміз біз Түркменнің,
Бақыты – Қарақұмның каналында.
Ғажайып көз тұнады танабыңа,
Ұйысқан ақ алтынды алабыңа!
Бұйдалап Дарияны алып келген
Сағ бол5 де сен советтің адамына!
Каналдан суға қанып төсін керіп,
Маңқиып тұрады екен сұлу елік.
Меймандос мейірімді елім, секілдісің,
Бар тұлғаң өзгеріпті Дария келіп.
Осылай, қайта жасап кеттің түлеп,
Жатырсың бауырыңнан байлық күреп!
Мұнай – қан, мұнаралар – қан тамыры
Небитдаг – кеудендегі соққан жүрек.
Туысы, серігісің тың өлкемнің,
Ұқсас қой тағдыр, табыс, күні ертеңің.
Тербетіп қиял құсын күн асырып,
Өсірер жер екенсің, жыр өркенін.

---