Өлең, жыр, ақындар

Уақыт жыры

  • 14.09.2021
  • 0
  • 0
  • 408
Уақыт – ысқырып ұшқан жебе...
Яки, тау басында қалған кеме...
Мәңгіге тоқтаған.
Ол бірақ ғасырлар қойнауының ішінен
Күп-күрең от жағар.
Сол отқа жылындық,
Сол отқа күйдік те,
Демінен кететін мұз да еріп.
Сүймедік,
Жоқ, әлде, білмейміз сүйдік пе,
Шұбалып жатыр тек сарғайған іздері.
...Айнадан сақылдап күлетін Аруақ,
Жүзінде – Ажалдың елесі.
Бөлмені кезеді ол қалған бір қаңырап,
Көтеріп мезгілдің сұп-суық денесін.
...Қасірет әуені секілді
Бейуақ бір мұңлы үн тарар тамшыдан.
Жаңбырға үн-түнсіз тосасың бетіңді:
«Бұл халге қалайша жан шыдар?..»
(Уақыт –...?
Уақыт бәрін де жаншыған.)
...Осы бір ырғақты ыңылдап отырып,
Екеуміз жұтылдық!..
Жұтылдық түнге –
Қап-қара тұманға...
Мүлде!.. Мүлде!.. Мүлде!..

2007 ж.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Жылқылар

  • 0
  • 0

Олар шұрқырап сұп-сұры тұманнан шығатын,
Қайтадан кіретін сұп-сұры тұманға.
Дүбірден дүниенің жүрегі дүрсілдеп тұратын,
Жаңғырып бейуақ кіл аңғар...

Толық

Қайық

  • 0
  • 0

...Кім болжар маңдайдың бағын?
Теңізді жатыр сұп-сұры тұман құрсап.
Сағынамыз, аңсаймыз тағы,
Тым қатал болса да бұл шақ.

Толық

Қоштасу

  • 0
  • 0

Самарқау күздің бір түні,
Жан-жаққа шашқан ай нұрын.
Бәрінің кеткен сүлкіні,
Бейнесі бар қайғының.

Толық

Қарап көріңіз