Өлең, жыр, ақындар

Қараша үй

  • 17.09.2021
  • 0
  • 0
  • 1152
Қараша үйдің түндігі
Қараша желмен желпілдеп.
Соққанда дауыл сұмдығы,
Оттан да қорқып қым-қуыт.
Отыра алмай еркіндеп,
Араша бермей селкілдеп,
Соғады дауыл өр екпін,
Шайқайды басын теректің.
Жұлады шашын шіліктің,
Басталар кезі осы деп
Баспана бұзар бүліктің.
Қараша үйдің уығы
Қараша желге солқылдап.
Апшысын үйдің қуырып,
Жеті қат жердің топырағын
Жұлынын үзе суырып,
Даланың шаңы толқындап.
Деміне бірде булығып,
Басылып, бірде суынып...
Көбейіп кетсе жан-жақтан
Шұбалаң желдің шуылы.
Алқынып барып тынады,
Жағадан әбден алқымдап.
...Қараша үйдің қарасы
Үлкейіп көзге кеткендей.
Даңғайыр мынау даласы
Өзіне тарлық еткендей.
Жаңағы соққан дауылдан
Жазықсыз жапа шеккендей.
Қатты бір тиген тоқпаққа,
Толқымай, яки кектенбей,
Қайыспай тұрар қараша үй,
Дауылдан аман қалып бір,
Жұмаққа қолы жеткендей...



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Ауыл өліп барады...

  • 0
  • 0

Ауыл, рас, өлмейді – малы болса,
Мал бағатын халықтың халі болса.
Сол малдың да қалмады сау-тамтығы,
Азаяды, құриды әлі қанша?!.

Толық

Жер деген – бір тірі Адам

  • 0
  • 0

Тіршіліктің тұрағы.
Баяны бар.
Талықсысаң, тау-тасын сая қылар.
Жер деген – бір тірі Адам,

Толық

Түрімді жүдеттің

  • 0
  • 0

Түрімді жүдеттің,
Мұңымды үдеттің.
Жаза алмай сарсыттың
Жарасын жүректің.

Толық

Қарап көріңіз