Қайтып келмейтін нүкте

I
Хім...
Тілектер, аппақ кебінмен,
Іштегі топыраққа көмілген,
Жүрек те шаршаған шығар...
Жалтақтаған көңілден.
Қолда барын жоғалтқан,
Өз жанына шапқызып.
Уақыт та екі түрлі,
Он екі сағаттан...
Кемпірқосақтай жоқ сызық,
Бояуы жеті гүлді.
Өмірде жоқтай көп қызық,
Жан жоқтай жаныңды ұғатын,
Секілді...
Ашылып, жабылған есіктің,
Сықыры секілді,
Жан шығар, қоштаспай шығатын,
Таусылса нәсіп күн...
Керек жүкті жүктеген жандай,
Табыт – ақылға көнбейді.
Өмірде... күтпеген жағдай,
Сондықтан болар... қоштасқың келмейді.

II
( Жалғыздықтың ең жаманы – қимасыңнан айырылу.)
Мен көрдім ұзын қайың құлағанын...
... Жылы жүрек суыды, жара түсті,
Шықпаған шыбын жанмен күн өткіздік... (Абай
Деді де, қала бер... себебі,
Болған да керегі...
Кетті ол қоштаспай, иелеп бір төбені.
Қолымда шиырған тым ащы «Беламор,»
Тұқылы қалғанша шегемін.
Өмір де...
Ол мені шегеді, Құдайдың үкімі болғанша,
Ал менен не керек, ала бер,
Тек, білгім келеді,
Жамандар басқан қара жер,
Жақсыны неге көмеді?!
Жүргің келді бір жақтарда сенің, шын,
Қадам басып, биік-биік тауларша.
Мені алып не қылсын,
Сені күткен, Қособада жау болса?!

---