Әсеттің ішкі әуені

Кетпей қойды-ау бір әуен көкейімнен,
Дала кезіп, дал ұрып кетейін мен.
Құба жонды қырлардан әрі асайын,
Ойпаңдарда, орманда адасайын.
Шығар екем қай тарап, қай түкпірден,
Келем бе әлде еліме қайтып бірден?
Жоқ, болмаса жоғалып сол бетіммен,
Шиырлаумен өтем бе жер бетін кең?
Бәлкім, бірде кеселдің қырсығынан,
Кезбе басым қиылса қыршынынан,
Ботасы өлген інгендей боздар анам,
Көзін алмай момақан боз даладан.
Қайран әкем қайырылып қанатынан,
Басар ашық аспанын қара тұман.
Тартып сосын қайғыдан үміт алшақ,
Жетер жылжып мені де ұмытар шақ.
Жарым-дағы жерінер төсегінен,
Махаббатқа ораған кешегі мен.
Жанның бәрі жолымнан күдер үзер,
Күңіренген күн қайтадан күле кірер.
Бұзбас, сірә, бұл өмір өз арнасын,
Еш ғұмырдың білген соң оза алмасын.
Тек тауларым қалғымас ұлар ұшқан,
Оралғанша қаңғыбас ұлы алыстан.
Ормандарым тарқатып қос бұрымын,
Ойлар бір сәт ыңылдап кешкіғұрым.
Өзендерім алқына іздеп мені,
Білінбесе жаз өтіп, күз жеткені,
Туған далам, ойпыр-ау, кешіре гөр,
Мен емеспін елестің көшіне ерер.
Кезім болса өзіңнен жырақ кетер,
Өлді деме балаңды жылап бекер.
Қош айтыссам мәңгіге мен сенімен,
Қиылды де уақыттың семсерінен!..

1974

---