Өлең, жыр, ақындар

Өкініп қалмас үшін

  • 24.09.2021
  • 0
  • 0
  • 843
Гүл көктем,
Қызық көктем,
Жалын көктем!
Сарылып аңсады ғой жаным көптен.
Мөлдіреп жанарыма тұна қалдың,
Сырлы еді,
Сиқырлы еді әнің неткен?!
Сен де –
Бір көкейіме түйген өлең,
Үйімнен тысқа қарай сүйрелеген.
Таулар тұр желпінгендей алқам-салқам,
Ағытып омырауын түймелеген.
Киіп ап қылықты орман көк көйлегін,
Шақырды көз алдымнан кетпей менің.
Кідірмей алып-ұшып жүгірер ем,
Көбеңдеп қалғаным ба, жетпей демім?
Андыздап тілім-тілім таспа бұлақ,
Ағады Алатауды жастанып ап.
Тарқамас табиғаттың той-думаны
Менсіз де кеткені ме басталып-ақ?!.
Өкініп қалмас үшін соңырада,
Жетсем бе тым болмаса соңын ала?
Жастығым көнетоздау көйлек киіп,
Жарқ етіп, бір тасадан жолыға ма?!
Байғұсым маған жылап мұң шағар ма,
Өкпе айтып мұнша нөсер,
Мұнша қарға?
Немесе үрке қарап анадайдан,
Ерсілеу жүрісіме мін тағар ма?..
Ойпыр-ау, алынған ба тас қамалым?
Қобалжып, жүрексініп, жасқанамын.
Абайлап сөйлесейін, арындамай,
Таппасам болмас енді басқа амалын...

1980



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Өмірге ғашық еді

  • 0
  • 0

Соңына қалдырды да жақын көпті,
Өмірден оза шауып ақын кетті.
Жадынан шығарса да кей достары,
Семейі ұмытпапты Ақылбекті.

Толық

Арманым – аққуым

  • 0
  • 0

Арманым – аққуым,
Алысқа талпынып,
Ұшып ең шарқ ұрып,
Ашулы бұлттардың үстінде.

Толық

Көзімнен ғайып болды

  • 0
  • 0

Өмірдің ауыр жүгін арқалаған,
Көзімнен ғайып болды дархан анам.
Дауылды, боранды да сезбеуші едім,
Ол барда жел жағымды қалқалаған.

Толық

Қарап көріңіз