Өлең, жыр, ақындар

Найза-қара

  • 26.09.2021
  • 0
  • 0
  • 406
Өз тұсынан о дағы
қарғып шығып, қалды үздік —
қиын,
қиын соғады,
шың болсаң да, жалғыздық.
Тұрған бойы күпірлік,
күпір,
күпір, масқара;
жараспаған бұ тірлік
жаратқаннан басқаға.
Баяғы сұс, кәрі айбын,
кімге керек көктігі?
қар да тұрақтамайды,
қатаяр да жоқ түгі.
Кетіпті тым әріге,
ақ бұлттардан әрі асып.
Қатар өссе бәрімен
тұрар еді-ау жарасып.
Қатал тағдыр кез келді,
аяр пенде жоқ әлі.
Ортасынан безгеннің
обалы жоқ, обалы.
Өзгелерден,
мұндар жан,
өскенің жөн ептеп кем:
ол — безген жоқ шыңдардан,
шыңдар оны шеттеткен.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Менікі ғой, менікі ғой бұл аспан...

  • 0
  • 0

Менікі ғой, менікі ғой бұл аспан,
Көкжиегі келешекпен ұласқан.
Мына жаздың қызғалдағы – үмітім,
Ұлы жердің кеудесінде гүл ашқан.

Толық

Мылқау

  • 0
  • 0

Ың-ың етті.
Екі қолы ербеңдеп,
төсін түртті сұқ саусағы "мен", "мен" деп.
Бұдан өңге түк ұқпадым мен де емге —

Толық

Сарыарқа

  • 0
  • 0

Дауыл, дауыл! Күркіретті,
Ойдан қырға шаң шұбады.
Тозған бұлтты жыртып өтті
Найзағайдың қамшылары.

Толық

Қарап көріңіз

Басқа да жазбалар