Өлең, жыр, ақындар

Дала

  • 26.09.2021
  • 0
  • 0
  • 847
Құйын біткен адасып жүр далада.
Тастар — шұбар,
сайлар — ирек,
дөң — ала;
құм қаңбағы, ал, домала, домала!
Дене сөніп табылғанша моладан
"адам басы қаңбақ" дейді көп адам.
Бәзбіреулер "доп" деседі жаңартып —
жайлы тиіп жатқан тірлік жоқ одан.
Мен — қазақпын,
сайда бықсып жұрты қап,
көшкен ел ем,
енді таптым бір тұрақ.
Бірақ әлі қызығамын құйынға,
құйынды ойлар ұйтқығанда миымда.
Кең пиғылдар кернегенде кеудемді
глобусқа үңілемін мен де енді:
аяп кетем, аяп кетем сонда анау
қаласы көп, даласы жоқ елдерді.
Неру — нағыз жігіт екен!
Ерте өліп
өкіндірер ерлер жайын шертелік:
Күлі — Үнді топырағына сіңді оның
елге деген махаббаттан өртеніп.
"Әу" десем үн — тауға ұрды да, жаңғырық
ытқып келіп маңдайымды қалды ұрып..
Мен — далама сіңіп кеткім келеді
кейде осынау жаңғырықтай қаңғырып.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Ат арба

  • 0
  • 0

Омырауына қамыт батқан,
келеді ол
тер орнына бу атады денеден.
Қорлық, бейнет қазына болса — қазып ал!

Толық

Бір бүйірде қызса деп ем өлеңім

  • 0
  • 0

Бір бүйірде қызса деп ем өлеңім,
бір ұйқыны бұзса деп ем өлеңім.
Ақылдыға қайғы алдырсам деп едім,
ақымақты ойландырсам деп едім.

Толық

Қисық бұта

  • 0
  • 0

Терістіктен өкпек жел тұрды — мейлі
еске салды осы жел бір дүлейді...
Шыға қашты ақ түтін мұржалардан —
шөп басында ақ түбіт үлбірейді.

Толық

Қарап көріңіз