Өлең, жыр, ақындар

Дала

  • 26.09.2021
  • 0
  • 0
  • 898
Құйын біткен адасып жүр далада.
Тастар — шұбар,
сайлар — ирек,
дөң — ала;
құм қаңбағы, ал, домала, домала!
Дене сөніп табылғанша моладан
"адам басы қаңбақ" дейді көп адам.
Бәзбіреулер "доп" деседі жаңартып —
жайлы тиіп жатқан тірлік жоқ одан.
Мен — қазақпын,
сайда бықсып жұрты қап,
көшкен ел ем,
енді таптым бір тұрақ.
Бірақ әлі қызығамын құйынға,
құйынды ойлар ұйтқығанда миымда.
Кең пиғылдар кернегенде кеудемді
глобусқа үңілемін мен де енді:
аяп кетем, аяп кетем сонда анау
қаласы көп, даласы жоқ елдерді.
Неру — нағыз жігіт екен!
Ерте өліп
өкіндірер ерлер жайын шертелік:
Күлі — Үнді топырағына сіңді оның
елге деген махаббаттан өртеніп.
"Әу" десем үн — тауға ұрды да, жаңғырық
ытқып келіп маңдайымды қалды ұрып..
Мен — далама сіңіп кеткім келеді
кейде осынау жаңғырықтай қаңғырып.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Қағаз тірлік

  • 0
  • 0

Жер хақында сыр күттік Айдан әлі;
Тыныштық деп газеттер майдалады.
Қағаз-бомба бұрқ етіп жүр жарылып,
жүріп жатқан сықылды майдан әлі.

Толық

Қызыл сөз, неліктен сұйықсың...

  • 0
  • 0

Қызыл сөз, неліктен сұйықсың,
Көзінен өткендей селдірдің.
Қара көз, неліктен тұйықсың,
Өзіңе кімдерді сендірдің?

Толық

Қос қоңыр қаз

  • 0
  • 0

Көзің — мөлдір,
көл — мөлдір, мөлдір, мөлдір,
мөлдірлердің мөлдірі мен жүрген бір.
Не қарайсың мөлдіреп мына маған,

Толық

Қарап көріңіз