Әсемсің, сәл нәрсеге елеңдесең

Әсемсің, сәл нәрсеге елеңдесең,
Көріксіз болсаң көзге еленбес ең.
Шебер қол табиғаттың өзі жазған
Ұқсайсың керемет бір өлеңге сен.
Нұрлысың нұр сыйлаған нұрлы таңың,
Сынбаған дауыл ұрып бір бұтағың.
Бір жігіт саған ылғи келген сайын
Сыйлайды сүю жайлы жыр кітабын.
Жандайсың көрер көзге ақылы асқан,
Көркіңе қызығады акын, аспан.
Көңілсіз тастай салдың жыр кітабын,
Бір бетін ашып қолмен, оқымастан.
Тіліңді табу үшін сенің жігіт,
Өзі де оқитын жыр төгілдіріп.
Бір күні кірпігіңді төмен салып:
«Өлеңді түсінбеймін», – дедің күліп...
Ерекше жыр мен гүлге құрмет керек,
Құрметсіз көлеңкеде кім көктемек?
Жырқұмар сол бір жігіт сол сөзіңе
Ішінен көп уақыт жүрді өкпелеп.
– Біз қалай бұған дейін білмегенбіз,
(Боламыз жыр түсінбей кімге негіз?).
Көктемгі үлбіреген қызғалдақтай,
Қыз жаны жаралмай ма жырмен егіз?
Сезімін сүйгеніңнің білсең еді,
Сәулесіз қараңғыда гүл семеді.
Құлпырған өмір гүлі сендей қызды
Дегенге «жыр сүймейді» кім сенеді?
Талпындың орындауға жүрек ісін,
Ықпалын іңкәрлықтың біледі ішің.
Біртіндеп жыр оқитын болдың сен де,
Жырқұмар сол жігіттің тілегі үшін.
Жүректі жырмен емде, сен емдесең,
Өзіңдей өмірге бұл сенем десең.
Алдында паң жігіттің отырасың,
Айналып ақ шағала өлеңге сен...
Нұрлысың, шұғылалы нұрлы таңың,
Ойлайсың, өзіңді емес, құрбы қамын.
Өкпелеп қалатұғын болдың оған,
Тойыңа сыйламаса жыр кітабын...

---