Өлең, жыр, ақындар

Мінезіңді құбылған пенде білмей

  • 06.11.2021
  • 0
  • 0
  • 426
Мінезіңді құбылған пенде білмей,
Көңілің құм даланың шөлдеріндей.
Айтшы, жаным, көшеден көп ішінен
Күрсіндің бе, көзіңе мен көрінбей...
Жарығыңды төксеңші жерге күндей,
Көрер едім өзіңді енді өмірдей.
Жұрт ішінде күлсем де, оңашада
Күрсіндім бе, көзіме сен көрінбей.
Думанды орта, жаттай боп мына мекен,
Жырдың отын жолыма шырақ етем.
Бұлт жасырған күндей боп бір өзіңсіз,
Мынау дүние құлазып тұрады екен.
Күнім ауып кеткен бе айна көктен,
Күрсінемін көктемді ойлап өткен.
Тереземді түн бойы ай күзетіп,
Көз ілмейтін кездерім қайда кеткен?
Көңілімдей көгілдір қайда көктем,
Сарғайыпты жасыл бел сайран еткен.
Оралмадың, көп болды, көре алмадым
Сандуғашты кеудемде сайрап өткен.
Күн кірпікті көздерін көлдер ілмей
Жатса-дағы ұрындым шөлге білмей.
Күрсінесің, көзіңе мен көрінбей,
Күрсінемін, көзіме сен көрінбей...
Айналадан жүрегім сыр тыңдайды,
Бір күн жайсыз болғандай, бір күн жайлы.
Тыныштықта қалғыған жапырақты
Шертіп жаңбыр ақырын тырсылдайды...



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Аспанменен, жерменен, теңізбенен

  • 0
  • 0

Аспанменен, жерменен, теңізбенен,
Өмір сүрер өзіңді егіз деп ем.
Егізімді шарқ ұрып іздемесем,
Ешбір жан жоқ мені ойлап, мені іздеген!

Толық

Өмір теңіз, мен қайықпын, сен ескек

  • 0
  • 0

Өмір теңіз, мен қайықпын, сен ескек,
Айдарымнан бақытымның жел еспек.
Мен өзіңді есіме алсам, құс жолы
Көз алдыма тұрады ылғи елестеп.

Толық

Сағыну

  • 0
  • 0

Туған жер, ата мекен – Қосағашым,
Жыл өткен сайын қайта жасарасың.
Өзіңде туып-өсіп,
Алғаш рет

Толық

Қарап көріңіз