Өлең, жыр, ақындар

Мінезіңді құбылған пенде білмей

  • 06.11.2021
  • 0
  • 0
  • 455
Мінезіңді құбылған пенде білмей,
Көңілің құм даланың шөлдеріндей.
Айтшы, жаным, көшеден көп ішінен
Күрсіндің бе, көзіңе мен көрінбей...
Жарығыңды төксеңші жерге күндей,
Көрер едім өзіңді енді өмірдей.
Жұрт ішінде күлсем де, оңашада
Күрсіндім бе, көзіме сен көрінбей.
Думанды орта, жаттай боп мына мекен,
Жырдың отын жолыма шырақ етем.
Бұлт жасырған күндей боп бір өзіңсіз,
Мынау дүние құлазып тұрады екен.
Күнім ауып кеткен бе айна көктен,
Күрсінемін көктемді ойлап өткен.
Тереземді түн бойы ай күзетіп,
Көз ілмейтін кездерім қайда кеткен?
Көңілімдей көгілдір қайда көктем,
Сарғайыпты жасыл бел сайран еткен.
Оралмадың, көп болды, көре алмадым
Сандуғашты кеудемде сайрап өткен.
Күн кірпікті көздерін көлдер ілмей
Жатса-дағы ұрындым шөлге білмей.
Күрсінесің, көзіңе мен көрінбей,
Күрсінемін, көзіме сен көрінбей...
Айналадан жүрегім сыр тыңдайды,
Бір күн жайсыз болғандай, бір күн жайлы.
Тыныштықта қалғыған жапырақты
Шертіп жаңбыр ақырын тырсылдайды...



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Кимешек

  • 0
  • 0

Замана сырын ақтарып,
Өмірден өзге күй көксеп.
Музейде тұрсың сақталып,
Сарғайған сары кимешек.

Толық

Аңдыған көз, санаспай ортаменен

  • 0
  • 0

Аңдыған көз, санаспай ортаменен,
(Көңілді шу, думанды ортаға енем).
Бір басымды бақылап бағынта алмай,
Өзге емес, “өзімнен” қорқа берем.

Толық

«Ертең»- ертең деп жүріп, күн өтерін білмедім

  • 0
  • 0

«Ертең»- ертең деп жүріп, күн өтерін білмедім,
Сақтай білмес, сұлуды күң етерін білмедім.
Өмір деген «кезекті» кәрілікке көнбейтін,
Көңіл деген, көктемгі гүл екенін білмедім.

Толық

Қарап көріңіз