Өлең, жыр, ақындар

Бәйтерек

  • 11.11.2021
  • 0
  • 0
  • 2264
Берді оған күн де, жер де, ай қорек,
Өсті дара кең далада бәйтерек.
Табиғаттың қысқы дүлей дауылын,
Күздің желін, жаздың нөсер жауынын.
Жалғыз бәрін өсті терек қарсы алып,
Өзін бірақ көрсетпеді жар салып.
Өскен сайын санады өзін ол төмен,
Жамылған соң аспан асты көрпемен.
Мен сезгемін бала күннен қашаннан,
Ол ертерек айрылатын жасаудан.
Ұшырып ап көктем деген ай құсын,
Тартатұғын іштей сыңсып қайғысын.
Беріп ұдай күн де, жер де, ай қорек,
Өсті дара кең далада бәйтерек.
Ұлылық сол о, достарым, өзгеден
Дара болып, даралығын сезбеген...



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Менің даусым

  • 0
  • 0

Жаңбырын, ақ шуағын құйып кеуде,
Жыр бағын сыйға тартсам сүйікті елге.
Сол бақтан үнім тарап кеңістікке,
Дауысым жетсе менің биіктерге!

Толық

О, көктем, келдім саған барымды алып

  • 0
  • 0

О, көктем, келдім саған барымды алып,
Өзің біл, өте шықсаң сағымданып.
Үміттің жиырма бесте жансам деген,
Отыз бес, бересің бе шамын жағып?

Толық

Іздер

  • 0
  • 0

Бір соқпақтан бір соқпақты іздесем,
Айқыш-ұйқыш заман басқан із кесем.
Сол жолдардың төсінде өскен, құрбыжан,
Өтінемін, бір тал гүлді үзбе сен!

Толық

Қарап көріңіз