Өлең, жыр, ақындар

Бәйтерек

  • 11.11.2021
  • 0
  • 0
  • 1919
Берді оған күн де, жер де, ай қорек,
Өсті дара кең далада бәйтерек.
Табиғаттың қысқы дүлей дауылын,
Күздің желін, жаздың нөсер жауынын.
Жалғыз бәрін өсті терек қарсы алып,
Өзін бірақ көрсетпеді жар салып.
Өскен сайын санады өзін ол төмен,
Жамылған соң аспан асты көрпемен.
Мен сезгемін бала күннен қашаннан,
Ол ертерек айрылатын жасаудан.
Ұшырып ап көктем деген ай құсын,
Тартатұғын іштей сыңсып қайғысын.
Беріп ұдай күн де, жер де, ай қорек,
Өсті дара кең далада бәйтерек.
Ұлылық сол о, достарым, өзгеден
Дара болып, даралығын сезбеген...



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Соғар қайтып...

  • 0
  • 0

Таласпаймын тұру үшін жоғары,
Табылмай жүр көңілімнің жоғы әлі.
Мен өмірде өзгелерге не істесем,
Бәрі өзіме қайта айналып соғады...

Толық

Қабылдайсың, өзіңше дұрыс бәрін

  • 0
  • 0

Қабылдайсың, өзіңше дұрыс бәрін,
Таныс маған, құрысын, тырысқаның.
«Жапырақтар жел соқса ұрысады»,
Дегеніңе не дермін, «ұрысқағым»...

Толық

Алаңсыз күліп жүргенде

  • 0
  • 0

Алаңсыз күліп жүргенде,
Алқымдар өмір ой салып.
Көсілер сонда бір демде,
Кісінеп келген тай шабыт.

Толық

Қарап көріңіз