Өлең, жыр, ақындар

Дала философиясы

  • 04.01.2022
  • 0
  • 0
  • 574
Аптап ыстық,
Өң-түссіз өлі дала,
Жортатын некен –саяқ бөрі ғана.
Керуен сахарада сандалады
Алар ма алақанға өмір-ана.
Аралап астанасын көп өлкенің,
Тиеген қазынасын,
нелер теңін.
Ал қазір бір құмыра су түгілі
Келеді қат боп өзі көлеңкенің.
Сағым да теңіз болып кеткен алдап,
Жұтады уайым деген дерт те жалмап.
Оңай ма, оппа құмды омыраулап,
Қалт тұрды
Қара нарлар төрт тағандап.
Адамдар омырауын ашты мұңға,
Алжасып ақылынан шаш жұлуда.
-Ей, аспан, бір тамшы су, су,- десіп,
-Аямай алтындарын шашты құмға.
Бәрі де бағынышты,
Жалынышты.
Байлығын қара дауыл алып ұшты.
Тоймаған дүниеге керуеннің
Шөл дала шөпілдетіп қанын ішті.
Айтады осылайша хабар далам,
Бұл сурет сабақ болар
Саған,
Маған.
Тағдырды тарыдай боп шашыларда
Алтын да аман сақтап қала алмаған...



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Абай

  • 0
  • 0

Қапастағы халқы үшін қайран Абай,
Арыстанша атылып Айға қарай.
«Соқтықпалы, соқпақсыз жерде өсіп
Мыңмен жалғыз алысты» тайғанамай.

Толық

Дәрігер

  • 0
  • 0

Бұл адам ба,
Бұл адам алып ерек!
Талықсысаң береді тағы көмек.
Асты-үстіне түседі бәйек болып

Толық

Солар айтсын

  • 0
  • 0

Өзімді-өзім даттағанда не табам,
Өзімді-өзім мақтағанда не табам?
Мен туралы ұзақ-ұзақ сыр айтар
Оңашада басын қосса екі адам.

Толық

Қарап көріңіз