Өлең, жыр, ақындар

Дала философиясы

  • 04.01.2022
  • 0
  • 0
  • 571
Аптап ыстық,
Өң-түссіз өлі дала,
Жортатын некен –саяқ бөрі ғана.
Керуен сахарада сандалады
Алар ма алақанға өмір-ана.
Аралап астанасын көп өлкенің,
Тиеген қазынасын,
нелер теңін.
Ал қазір бір құмыра су түгілі
Келеді қат боп өзі көлеңкенің.
Сағым да теңіз болып кеткен алдап,
Жұтады уайым деген дерт те жалмап.
Оңай ма, оппа құмды омыраулап,
Қалт тұрды
Қара нарлар төрт тағандап.
Адамдар омырауын ашты мұңға,
Алжасып ақылынан шаш жұлуда.
-Ей, аспан, бір тамшы су, су,- десіп,
-Аямай алтындарын шашты құмға.
Бәрі де бағынышты,
Жалынышты.
Байлығын қара дауыл алып ұшты.
Тоймаған дүниеге керуеннің
Шөл дала шөпілдетіп қанын ішті.
Айтады осылайша хабар далам,
Бұл сурет сабақ болар
Саған,
Маған.
Тағдырды тарыдай боп шашыларда
Алтын да аман сақтап қала алмаған...



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Жүректегі шаншулар

  • 0
  • 0

Мысық табан...
Мына дерт жайлап келіп,
Құртып жатыр мысымды, қайрат кеміп.
Қолды-аяққа тұрмаған көңілімді,

Толық

Сүтпен бірге

  • 0
  • 0

Бақытым ба,
Сорым ба сонау шырақ,
Кетті соған қиялым жолаушылап.
Көбесінен сөгілген көңіліме

Толық

Тасиды теңізім

  • 0
  • 0

Мен теңізбін әлі бір тасымаған,
Шар болатпын мұқалып жасымаған.
Қасиетті қаламын қалдырыпты
Қарай-қарай артына Қасым ағам.

Толық

Қарап көріңіз