Оба

(аударма)

Оба жүр - қолда күрегі,
көр қазу - жалғыз білері.
Өліктің мынау көптігі,
жаназа, дұға — жоқ бірі.
Көктеме. Бақта - гүл ірең,
жайғандай кілем белдерге.
Құдайдың мөлдір шығымен
кеудесін жуды жер-жеңге.
Сәнденді дала құлпырып,
гүл атып бақтар арбайды.
Адамдар жүдеу, жүр тынып –
жібітер ас жоқ таңдайды.
Тізілген үйде қозы-лақ
қырылып жатыр шетінен,
тірісі әлсіз маңырап...
Аш өгіз кетті бетімен.
Жылқы жүр қалған сүлдері
жайылым іздеп бақшадан.
Өнімді таптап жүр ме еді –
ешкім жоқ оны жасқаған.
Ашыққан малға қарар кім,
ешкім жоқ жем де салардай.
Жатыр-ау бәрі адамның
ұйқыдан басын ала алмай.
Шіркеу тұр жанды шақырмай,
қоңырауларын кім қағар?
Үрейлі қандай, апырмай,
түтінсіз тұрған мұржалар!..
Бақшаның маңы, үй маңы...
өліктен сасып жатты бақ.
Тірілер өлік жинады
қармақпен сүйреп тартқылап.
Күндер мен айлар зырлады,
қаңырап село тұр әлі.
Көр қазушылар тынбады,
олар да бір күн құлады.
Арулап тәнін сүйгеннің
дұға оқыр ешкім қалмады.
Кешегі жылы үйлердің
мәңгіге сөнді шамдары.
Көңілсіз екен бағың да,
жоқ болса тірі ел, қара...
Қаңырап қалған ауылда
сыңсиды жалғыз жел ғана.
Бүр атқан әсем гүл, баққа
сол село тұрды малынып.
Келмеді бірақ бұл жаққа
ешкімді ешкім сағынып.
Зымырап солай жыл да асты,
өртеді жасыл селоны.
Жылы ұя орнын күл басты,
жоқтады жалғыз жел оны.

ТАРАС ШЕВЧЕНКО

---