Дауылдар шақырғанда

(аударма)

Мұндай аппақ қыс болмаған,
бұлт болмаған қауырсындай.
Қаланы көк түс торлаған –
түтін өрлеп дамылсыз, жай.
Кілт ұсындың күмістеген –
мекендедім жүрегіңді.
Дала жым-жырт, дыбыс та өлген,
түн тұнжырап түнерулі.
Аппақ қарлы тауларменен
тылсым түнек сырласқанда,
жырақ кетіп арман деген,
жанымызды түн басканда,
бірге кеттік жолға арналы
біле тұра сорды алдағы.
Күміс шалғы тұрды аспанда.
Дауыл үлып, бозарды аспан
ай шалғысын кұлатқанда,
өзің сонда көз алмастан
қарап тұрдың жырақтарға –
даланы аппақ тозаң басқан,
жел ұлиды ұзақ таңға.
Түнек қаптап айналаны,
тұңғиыққа сырғанадық.
Тұрдың (дауыл аймалады)
жанарыңа мұң қамалып.
Алда — дауыл әндетеді,
еркіндеміз бір екпіннің.
Жақын қалды қар мекені
бізді күткен түнек түннің.

АЛЕКСАНДР БЛОК

---