Дауыстар

(аударма)

(Дауылмен араласып екеу өтеді)
Жігіт:
Бүрсеңдетті жер, даласын
ақ дауылдың асқақ демі.
Бұлтты серпіп сен барасың
тұңғиыққа бастап мені.
Ә й е л:
О, жет маған!
Күндер өліп,
өтеді ағып ғасырлар да әлі.
Ай да сөніп,
құлар келіп
жүзін жерге жасырғалы!
Жігіт:
Менің еншім тиген адам –
ақ боранда тұншығады,
тұңғиықтан бір шығады!
Ә й е л:
Таста үрейді,
Міне, желдің сыршыл әні
сені әлдилеп жас баланың
бесігінде,
тыншымады.
Қар инелер шымшылады.
Жігіт:
Жүрек таудың
тасқынымен
тұңғиыққа домалады,
Сен қуанып,
жас түріңмен
шаттанасың соған әрі!
Ә й е л:
Тыңда мені –
дабыл қақсам,
түнектерге батырады.
Тыңда қарды -
дауыл жақтан
жауынгер ән шақырады!
Жігіт:
Семсерімді жоғалтыппын
соңыңа еріп мен сенің...
Қайда, қайда семсерім?
Ә й е л:
Қарсы соккан дауылмын мен!
Жүрміз жұмбақ өңірде біз –
жұлдызды түн төріндеміз!
Жігіт:
Кешір мені, атамекен!
Еркіндемін ақ боранның,
жел билеген жақта қалдым!
Ә й е л:
Ей, жас адам,
қоштас бүгін
жердегі өмір, күндеріңмен,
беріл дауылды үнге мүлдем!
Ж і г і т:
Кешір мені, кешір мені!
Жүрегім - мұз, салқын бүгін!
Сен қайдасың, алтын күнім?
(Қарлы боран арасынан крест көрінеді).

АЛЕКСАНДР БЛОК

---