Өлең

(аударма)

Сонау күнде, жас шақта,
Өлең келіп керісті меніменен,
Күш жетпеді - керіспей шегінер ем,
Қайдан келді, білмеймін, өзеннен бе,
Содан бері соңынан сеніп ерем.
Шақырған жок дауыстап,
Үнсіз келді, менен ол сескенбеді,
Жапырақ боп тіл қатты кештердегі.
Шамшырақ боп лаулады. Сыбырлады,
өлең болып теңіздің ескен желі.
Жалғыз жүрсем жанымнан бір қалмады
(жаныма онда түспеген жыр салмағы).
Көрінбеді көзіме, тек білгенім –
бір теңіздің жанымда бұрқанғаны.
Сөйлесуге шамам жоқ.
Не дерімді білмедім, тіл қатпадым.
Біле алмадым мұнда не сыр жатқанын.
Тұл бойым дірілдеп жынданғандай,
араладық екеуміз гүл бақтарын.
Жалғыз қалып сонан соң
мен алғашқы жыр жолын шимайладым,
шимайладым жаныма сыймай жалын.
Ол жолдарда өзімше қоштастым мен
балалық шақ, бал күндер - қимай бәрін.
Көрдім кенет мен сосын
шет-шегі жоқ ап-ашық аспанымды,
жерді көрдім булыққан жасқа мұңды.
Дәл сол күні дүние өзгерді де,
көрдім басқа теңізді, басқа гүлді.
Күн сәулесі бақшаға төгіледі,
Басқа түсті таулардың төңірегі,
Баурайтындай түндер де еркелетіп,
Жұлдыздар да басқаша көрінеді.
Сонда мені мас қылды,
Көз қысқаны жұлдыздар жымыңдасып,
Өзіме өзім сөйледім сырымды ашып,
Аспан мен Жер - бар әлем секілденді
көкірегімнен шығатын бір үнге асық.
Көкті кездім жұлдызбен араласып,
көңілім жүр сан жаққа ала қашып.
Сонда менің жүрегім бара жатты
ақ дауылмен алысып, жағаласып!

ПАБЛО НЕРУДА

---