Шаршау

(аударма)

Шаршап біттім мен жалғыз,
Сен де шарша менімен.
Өмірдегі көп нәрседен жерінем,
Жерінем де мұңды ойларға берілем.
Күздігүні тұншықтырған
ауадан да шаршаймын,
Қеудемді ашып бір рақат демалуды аңсаймын.
Қарашы, әне,
қала үстіне (далаға да жетті ғой...):
осы ауадан лайланды
мөлдіреген қанша айдын...
Сонсоң менің шаршайтыным -
асау теңіз аңқылдамай түнеретін шақтары;
Жер-ананың түсініксіз жұмбақ болып жатқаны,
сонсын мынау тауық біткен
құртып болды жүйкемді -
секелеңдеп нені ойлады, неге тыным таппады?
Жанындағы адамға да көз салмайды ойсыздар,
біздерді олар түр ғой сонда
жалғыз дәнге сатқалы.
Түк емес қой шаршағаным, егерде
балаларды тәрбиелі өсірсем деп жүгірсем;
небір ішті пыстыратын уақ-түйектен түңілсем,
Париж жаққа сайрандауға мүмкіндіктің
жоқтығын
маған айтып қыңқылдасаң маза бермей бүгін сен –
бұл шаршаулар рақат қой. Түсінесің, күнім, сен.
Шындықты бір айтайықшы көз жұмып,
Дәл екеуміз секілді бір ұға ма екен сөзді жұрт,
Біз өмірді біреулердей сарп етпедік, рас қой,
Сервиз жиып, жиһаз жиьш жүйкемізді тоздырып.
Мен көп көрдім көшелерден біреулердің бейнесін:
қолдарына қылыш ұстап қатып қалған емініп,
жауға аттанып кететіндей байталымен тебініп.
Келе-келе ондайларға көз салмайтын болдым мен,
Сол тастарға қарағаннан жерініп.
Егер біздер алда тағы
жердің бетін тас бейнемен қоршай берсек саралап,
Тірі адамдар күнелтеді қай мекенді паналап?
Кейбір тірі адамға да жыным келіп кетеді,
Содан, содан жүрегімді жүрмін ғой мен жаралап.
Сосын, сосын (расында сорлымын-ау осы мен
сен түсінші тым болмаса, жаны бөлек досым ең)
өткендерді еске алудан, ойланудан шаршаймын,
қалжыраймын, төсегімде дымым қүрып көсілем.
Тілейтінім - бұл адамдар келгеннен соң өмірге
жасанды дақ салмаса екен көңілге.
Еш адамға еліктемей, еш адамға ұқсамай
өздерінше өмір сүрсе дүниенің төрінде.
Ей, адамдар, жол беріңдер жаңа туған жандарға,
(бірақ, бірақ пенделерден сүріндіру қалған ба).
Қымтырылмай өмір сүрсін, басқа не бар тірлікте,
тас мүсіндер неге керек, тірі адам бар жалғанда!
Сүйсін олар өздерінше, өздерінше гүлдесін,
Кетсін мейлі дала кезіп, бізше әйтеуір жүрмесін!
Біз ешқашан оқымаған кітапты олар оқысын,
Сәбилерге қойсын мейлі біз таппаған түрлі есім.
Дәл осы ойлар қажытады, біраз шыдап келіп ем.
Мен осындай шаршаулардан бар жаныммен
жерінем.
Екеуміздің ой-жанымыз бөлінбейтін еді ғой,
Тым болмаса сен де бірге шарша, достым, менімен...

ПАБЛО НЕРУДА

---