Мама

(аударма)

Түн еді. Жел соғып тұр
жанған оттай лапылдап.
Аспан асты шатырлап,
үйлер, тіпті, көпірлер
құлап жатыр жапырлап.
Ұлып тұрды долы жел
қорқыныш. Түн. Біз жаттық
кеудемізге мұң қонып.
Таңмен бірге нұр болып
біздің үйге сен кірдің,
нәзік әуен жыр болып.
Бұйығы едің, нәзік ең,
тыншымаған дауылдың,
басылмаған жауынның
арасынан Күн шығып
кетті бізден ауыр мұң.
Аяулым ең, анажан,
тек мейірім арнаған,
өгей деуге әлі күн
ауызым бір бармаған.
Сенің нәзік денеңнен
мейірімнің желі ескен,
сол аяда мен өскем.
Адалдық пен пәктікті
сенен көрген емес пе ем!
Сен өмірдің өзі едің:
жетімдерге қорынған
күн де болдың, жаз болдың.
Сенің нәзік қолыңнан
су ішсем де мәз болдым,
тағам болдың, нәр болдың,
бөліп бердің бар дәмді
өзің татпай біздерге.
Атырушы едің таңдарды
жаңбыр құйған күздерде.
Талпынбадың ешқашан
бөтен көзге түсуге
басқалардай жарқылдап.
Бірақ сенің ішіңде –
бар-ды сая, салқын бақ.
О, анажан, мен сені
еске қалай алмаймын?!
Сенің махаббатыңмен
жібіген-ді таңдайым.
Жетімдік-у татып ем.
Көйлегімді жамаған,
жуып-шайған кірімді,
жан аямай баладан...
ұмытам ба түріңді.
Адам қылдың тал қармап,
Жеттім жігіттікке мен.
Отырушы ең армандап,
осы сәтті күткен ең:
бір дем алсам дегендей
сосын жұмдың көзіңді...
Ешкім саған теңелмей
есейсем де сонда мен,
жетім сездім өзімді.

ПАБЛО НЕРУДА

---