Өлең, жыр, ақындар

Жабайұшқан

  • 23.02.2022
  • 0
  • 0
  • 655
Өмірім - бұлқыныс дәйім
сезеді мұны білгендер ұмтылыс жайын.
Қашаңғы дала кеземін кезеріп ернім -
биігіңді бер, ей, аспан, бір
тыныстайын.
Бұлақсыз, сусыз, япыр-ай, мұнша жер
не еткен,
көрмеп ем дархан даланың құрсағын кепкен. Сахна - жазық, арқалы дирижер - дауыл. Қос дауысқа сап қурай мен жусан әндеткен.
Тыңдайды маңай қурай мен жусанның әнін, үнсіздігінен тұнардай түрсең құлағың. Төбелер мылқау, қимылсыз. Көкжиек жырақ. Өзімді өзім демеумен бусанды жаным.
Шаршаған мендей сусынға кенелмей далам. Шөлдеген жанын қиялмен демер кейде адам. Біткенімде әбден титықтап,
кейбіреу жеткен мәңгілік шырқау бір күні келердей маған.
Осы ма деп ем жаныма нұр шашар мекен, мұнда да күн тасада екен. Бытқылды кезіп қажыдым биікті көрмей, «Жабайұшқаннан» бір қарғып,
шырқасам ба екен.
1979



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Әніңді ме, білмеймін, өзіңді ме...

  • 0
  • 0

Елжіретіп жанымды дірілдеген
сенің әнің сақталды жүрегімде.
Алыстасың, амал не, бүгін менен –
сағынсам да, қайтейін, жүремін де…

Толық

Бұдан былай жалғыз

  • 0
  • 0

Олар,
қара құс секілді, билейтін түндерде,
жандары пәк гүлден де.
Қызын, ұлын ажырата алмадым мен шашынан.

Толық

Тереңдік

  • 0
  • 0

Дала шарлап шілдеде,
шөлдеп келе жатқан ем.
Айдын кезген Күн – кеме
қоналқы жай тапты әрең.

Толық

Қарап көріңіз