Ақын монологі

Ұлы Мағжанға

Сезінемін дүние қарбаласын,
Қазағымның сүйемін әр баласын.
Сүймесіңе бола ма әрбір ұрпақ,
Туған халқың – ғұмырын жалғағасын!
Тартып келем тағдырын түрлі азаптың,
Жүрегіне жетсем деп бір Қазақтың.
Қайғыны, қасіретті арқаладым,
Тауқыметтарттым талай, мұңға баттым.
Тартынбай, тағдыр жүгін сал иыққа...
Айналсамдеп Алатау ақиыққа –
Жазсам да жүз өлеңді, бәлкім мен де
Бір өлеңмен қалармын тарихта!
Ол бәлкім – Өмір жайлы Өлең болар,
Аққудай айдын көлге менен қонар.
Сарыарқа сарыбелдің киігіндей,
Дүр етіп жүрегімнен жөнелді олар!
Бір өлең сені күтіп келем енді,
Құдірет сезім күші бөлеп елді,
Ананың ақ сүтіндей уыз дәмді
Мен жазып қалдырамын сол өлеңді!
Ол өлең – не жайында жұмбақ маған,
Дүние тәңірімдей тіл қат маған!
Мен үшін әр қазақтың бағасы артық,
Нарқы артып, әр күн сайын қымбаттаған.
Өлім – хақ, Адам көкті тірегенмен,
Табысып, тоғысатын тілегі елмен.
Мен өлмеймін, өмірде, мен тірімін,
Айтылған, айтылмаған – бір Өлеңмен!
Білемін ғұмыр болмасалда мұнша,
Қағам қанат – қанатым талғанынша,
Мен өлмеймін, өмірде, мен тірімін, –
Жер бетінде бір қазақ қалғанынша!

---