Өлең, жыр, ақындар

Құлқын

  • 13.04.2022
  • 0
  • 0
  • 938
Адамдарды құртатын құлқыны екен,
Құлқыннан да құтылу мүмкін екен.
Құлқындардың түбіне жете-тұғын,
Қапияда кез болар бір күн екен.
Аздыруға жетелер көңілдегі,
Ең бір осал кемшілік өмірдегі.
Қанағатсыз, тойымсыз құлқын жайлар,
Мәңгі тоймас кейбіреудің кеңірдегі.
Кеңірдекпен жұтады қаланы да,
Кеңірдекпен жұтады даланы да.
Адамды да жұтады арандап бір,
Құлқынының ашылып араны да.
Араны бір ашылса басылар ма,
Әділдіктің алдына бас ұрар ма.
Адамның тоқтатуы мүмкін емес,
Нысап беріп тоқтатпаса басын Алла!
Қара жердің өзі де қара сыз боп,
Қалай жәрдем етеді ауасыз көк.
Жұта-жұта кеңірдек құлқынымен,
Асқазаны шалдығар дауасыз дерт.
Жанымды жұта-жұта жан қалмаған,
Жұтқаны – тау болса да таң қалмаған.
Адам болып туғасын, адам үшін,
Осыларды бір емдеу – арман маған.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Балалықпен қоштасу

  • 0
  • 0

Кеудемнен бір бұлқынған сазды көрем,
Қанатты қаққан аққу, қазды көрем,
Теңіздің жағасында тұңғыш рет,
Жалғаннан жасырынып жаздым өлең.

Толық

Жел дегенің ызың қағып сыңсыпты

  • 0
  • 0

Жел дегенің ызың қағып сыңсыпты,
Түн дегенің шуағынан тұншықты.
Дидары әсем өрттей жанған қып-қызыл,
Көк жиектен көтеріліп күн шықты.

Толық

Букенген сарайы

  • 0
  • 0

Букенген сарайына тіл жетпейді,
Күллі әлем қасиеттеп құрметтейді.
Жанарын жаулап алып бір құдірет,
Көрген жан жүрегіне гүл көктейді

Толық

Қарап көріңіз