Түнгі қалаға оралу

Жұлдыз болып ағып сенiң төбеңнен
ойларыммен
арман
қиял,
өлеңмен, –
отқа бөгiп отпен сөйлеп жататын
қала, саған келем мен.
Келем саған жағып үмiт шақпағын
есiгiн аш аэродром – қақпаның.
Үрейден бе, күлкiден бе, құдай-ау,
неге сонша дiрiлдейдi оттарың?!
Бiр кездерде қондырып ап көзiме,
жүрегiме,
арманыма,
сөзiме
оттар алып кеткен едiм мен сенен
сол оттарды ап келемiн өзiңе.
Жараспайды саған мұң мен қапалық,
аш қақпаңды.
келем саған от алып.
Сол оттарды қояйыншы iлiп мен
отсыз қалған тұстарыма апарып.
Аш қақпаңды!
Мен өзiңе енейiн!
Енейiн де, аралайын, көрейiн!
Отсыз қалған бар болса егер жүректер
оттарымды үлестiрiп берейiн.
Долы қуат өлеңдерiн төкпеген
тыпыршиды,
тықыршиды от денем.
Берейiн деп саған бүкiл отымды
келе жаттым осылайша көкте мен.
Ал төменде машинаның шамдары
секiлдi бiр менiң үмiт, арманым –
қиырларға құшақ-құшақ оттарды
бара жатты, бара жатты ап қашып,
қиырлардан қалаға
келе жатты құшақ-құшақ от тасып.
* * *
Адам күнi адаммен.
Онсыз өлем,
онсыз қурап қалам мен.
бәрiн алам адамдардан,
бәрiн де, –
қуанышын,
қайғысын да алам мен.
Бәрiн жиям жүрегiм мен көңiлге –
намысын да,
кешiрiмiн,
кегiн де...
Қалдырмаймын ештеңе де олардан
бәрiн жиям,
бәрiн де!
Жеңiс сонда –
болса егер күш кiмде,
келдiң, мiне,
қолға ендi түстiң деп
адамдардың өтiрiгi, шындығы
айқасады жүрегiмнiң үстiнде!
Тұрам мен де адамдардай өзгерiп,
отын алам –
ұшқын шашса көздерi.
Келе жатам көтере алмай кей кезде
зiл батпандай ауыр-ауыр сөздерiн.
Көтеремiн,
көмектес деп жалынбан,
жалынуға жiбермейдi арым да.
Дегенменен ауырлықтан соншама
морт сынардай қайысады қабырғам.
Жүрегiмде жатыр жүк боп салмағы –
адамдардың ой-тiлегi,
арманы...
Ауыр состав өткен темiр жолдардай
қайысады
өлеңнiң де
жолдары!

---