Қабаған ит

Жуындымды,
аяқты жалаған ит,
болдың бүгiн, мiнеки,
қабаған ит!
Абайсызда, немесе
босап кетiп
қан қақсатып талайды талаған ит!
Бiр тынбайтын күн бойы
түн бойымен.
Жан шошытар түсiмен, түр-бойымен, –
сала құлаш шынжырды үзердей боп
жүгiрумен жүредi сым бойымен.
Нең қалады, таласа,
жұлмаласа!
Дiр етесiң!
Ырылдап бiр қараса.
Жүгiредi ол арпылдап,
аласұрып
тұла бойы толы ашу
тұнған ыза!
Аласұрса деме сен:
құр жұлынды.
Басуына басады ол бiр жыныңды.
Босана алмай –
ызадан шақырлатып
шайнап-шайнап жiберер шынжырыңды.
Ит болған соң неғылсын абыройды.
Абыройға ол бұта деп сарымайды...
Қорасын ол таниды –
өз иесiн.
Өзге жанды бiрақ та танымайды.
Есiк аузы, босаға – төрi мұның.
Ашу, ыза –
болмас-ау шегi мұның.
Көрген кезде осы иттi,
кейде менiң
қозып барып қалады Бөрiлiгiм.

---