Өлең, жыр, ақындар

Сауап

  • 09.06.2022
  • 0
  • 0
  • 383
Тұла бойы тұңған тарих,
әңгiме,
көрген талай мұң-қайғыңды,
шердi де.
Дарияны жағалаған қария
Жерде жатқан жас шыбықты көрдi де,
Көтердi оны.
Қоныпты оған таң шығы,
шаң-тозаңнан,
батпағынан аршыды.
Содан кейiн сол шыбықты апарып
жарқабақтың дәл басына шаншыды.
Жылдар өттi,
өттi жылдар заулаған,
кешегiмдi келешекпен жалғаған.
Жылдар өттi,
өттi жылдар заулаған –
алып ауыр қанаттары талмаған.
Табиғатпен есiң болса таласпа.
Таласпа сен,
Оған қарсы жақ ашпа.
Сол көк шыбық –
шаншып кеткен қария
айналды ғой алып ұлы ағашқа.
Оны қанша аяз, аптап өптi ғой.
Жапырағын жайып қанша төктi ғой.
Сонан кейiн бұтақтары қол құсап
дарияның ортасына жеттi ғой.
Қуат жатты –
тамыр тартқан түбiнде,
шуақ жатты –
құстар салған үнiнде.
Сол дария арнасына сия алмай
тасыды ғой күндердiң бiр күнiнде.
Асау тасқын құтырынып кеттi ғой,
Ойдан атқып,
төбеден кеп төктi ғой.
Күндiз-түнi ақ көбiк боп ойран сап
дүниенi астан-кестен еттi ғой.
Жiберердей жаншып езiп,
сығып-ақ,
аждаhадай толқындарын бұрып ап,
жұтып жатты,
жұтып жатты күн-түнi
жағалаудан мал мен жанды жұлып ап.
Тау толқындар көтерiлiп iстi ғой.
Көтерiлiп дүниенi iштi ғой.
Айналаны тас-талқан қып
ойраңдап
ақырында сабасына түстi ғой.
Өмiр сұм деп сөз айтамыз ұшқалақ.
Сол өмiрге адам деген құштар-ақ.
Аман қапты жалғыз бала
ағаштың
созған ұзын бұтағынан ұстап ап.
Жел соққанда баяу ғана қағатын,
Жайып тұрды алып ағаш қанатын.
Аман қалған сол бiр бала
баяғы
қарияның шөбересi болатын.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Жабыққанда

  • 0
  • 0

Мен кiретiн
Есiк қалмағандай.
Тiптi-сығалайтын! –
Тесiк қалмағандай.

Толық

Қайдан пана табам?

  • 0
  • 0

Желдiң iшiне кiрiп барып ем
Жел менi қағаздай қиқалап
Жырта бастады;
Ормандарға тығылып ем –

Толық

Тербетiп бау мен бағымды

  • 0
  • 0

Тербетiп бау мен бағымды,
соғатын шалқып, толқып бiр
желiнен күздiң сабырлы
алманың иiсi аңқып тұр.

Толық

Қарап көріңіз