Нармахан Бегалы

Қара күштiң иесi
Қажымұқанның жерлесi,
Бегалыұлы Нармахан,
Саған тұғыр екен
Әр тауың мен әр жотаң.
Сен Қажымұқандай
Тас көтере алмайсың.
Сен Қажымұқандай
Темiр ие алмайсың.
Сен тiптi
Қыбырлаған құмырсқаға да
Тие алмайсың.
Бiрақ сен сөйлесең
Ордабасы, Өгем де,
Қазығұрт пен Бөген де
Сөйлеп тұрады –
Сол кезде адамның басына
Тауға жиналған бұлттай
Ой кеп тұрады.
Сен темiр түгiлi
Бұтақ та сындырмайсың.
Бұтақ түгiлi – өзгеге! –
Туған жерiңнен
Жапырақ жұлдырмайсың.
Сен бiрақ
Ерсiнiп келгендi –
Тоңқалаң асырып! –
Сөзбенен түйреп жiбересiң.
Пәлсiнiп келгендi –
Қара балшық қып
Сөзбенен илеп жiбересiң.
Илеп жiбересiң де
Кесек қып құйып –
Ит саритын! –
Қораның бұрышына
Қалап тастайсың,
Немесе,
Сөздердiң дойырымен
Қанжоса қып
Сабап тастайсың...

---