Өлең, жыр, ақындар

Молшылық жыры

  • 17.06.2022
  • 0
  • 0
  • 651
Тоғайларым – аспаннан! –
Жерге қонған
Бұлт секiлдi.
Шалшығымның өзi
Зәмзәм суынан
Тұнық секiлдi.
Кешегi ақ тақыр
Кiлем жапқандай
Жайқалып тұр.
Ат аунаған жерлерде
Түк емес – шылқыған! –
Май қалып тұр.
Шоршыған балықтардан
Айдын көлдерiм – бұрқылдап! –
Қайнап жатқандай.
Қара судың бетiне
Кiлегей тұрып,
Қаймақ қатқандай.
Қаптаған гүлдер
Төгiлiп қалған
Жырым секiлдi.
Егiннiң масағы
Тоқпақтай бұрым секiлдi.
Дүние құтқа
Белшесiнен бөгiп,
Батып қалған.
Бестi қойларым
Қазандай құйрықтарын
Көтере алмастан
Жатып қалған.
Тасбақаға дейiн
Желiгiп кеткендей...
Сөздерiм де
Майға малтығып
Семiрiп кеткендей.
Аңғарлардың танаулары
Бұлттармен дем алып
Делдиiп тұр...
Жота-қырларым
Босанатын әйелдердiң –
Қарынындай –
Шермиiп тұр.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Дағдару

  • 0
  • 0

Асау арманың
Қылша мойнына
Қыл шылбырлы
Тұзақпен

Толық

Семiз бұлттар

  • 0
  • 0

Семiз бұлттар сабырлы-ақ.
Теңеме оны босқынға.
Төңкерiлiп, дамылдап
Жатыр аспан астында.

Толық

Әупілдек

  • 0
  • 0

Жылдарым — жадау,
Айларым – жүдеу,
Кім келіп
Қолтықтан демейді?!...

Толық

Қарап көріңіз