Аң ауласқан қоян

Жиылып күшін қосып біраз аңдар,
Ішінде қасқыр, арыстан қабыландар,
Өлтіріп бір аюды жалаң жерде
Әрқайсысы бет-бетімен талады олар.
Солардың келе салып арасымен
Көз салмай қайратына шамасымен
Аюдың құлағынан жатыр тартып,
Бір қоян көпшілікте баласымен.
Сен бадырақ дейді аңдар келдің қайдан?
Ақырып бәрі бірдей анадайдан,
Осынша өзімсініп киліккендей,
Бар ма еді бізге тиген титтей пайдаң,
— Ағайлар, құлағың сал бұл кеңеске,
Ертеден келе жатқан болса да ескі,
Орманның арасымен азаптанып,
Жалаңға қуып шыққан мен емес пе?
Қоянның бұл сөзінің өтірігі анық,
Болса да жұрт таң қалды ғажаптанып,
Күлісіп, мәз болысып сол арада,
Құлағын берді аюдың жұлып алып.
Күледі мақтаншаққа кейбір адам,
Ғибратын көрсетейін осы арадан,
Бір мінез құдай берген ол пақырға,
Ол кісі оныменен емес жаман,
Әрине, мақтаншақтық емес тәуір,
Болғасын бірақ, әдет етпес сабыр,
Құр жұрттың, сырттан күлген сөзі ғана
Ол мінез иесіне бермес жәбір.
Шамадан тысқары сөз керек емес,
Әшейін соның үшін еттік кеңес,
Жұрт күліп мақтаншаққа жүрсе дағы,
Олжадан көбінесе тиер үлес.

---