Анюта

Орыс қызы жаны бір,
Кеудемдегі өлеңдей.
Жас Анюта әлі жүр,
Көңілімде көнермей.
Сонау бала күнімде
Жатыппын мен ауырып.
Күрмеліпті тілім де,
Күйзеліппін жабығып.
Жүрегіме балаған,
Ұлыма ажал келдідеп,
Отырыпты жан анам,
Көзінде жас мөлдіреп.
Есітіп жайсыз хабарды,
Ауылдағы әкем де,
Елемепті боранды,
Қарамапты қатерге.
Қызметтен сұранып,
Күнде суыт жүріпті.
Боран арсыз жынданып,
Құтырынып тұрыпты.
Маған көрші селодан
Анюта қыз келіпті.
Жалт қараппын мен оған,
Бір дәріні беріпті.
Жайнап жүзім сазарған,
Ауру бұлты ауыпты.
Анюта қыз ажалдан
Арашалап қалыпты.
Бейнесі оның бір бөлек,
Көптен сақтап келем мен.
Әттең, шіркін, не керек,
Бере алмаймын өлеңмен.
1950

---