Жаркөл бойын жағалап

Тұрды ертемен көк тұман
Соқты кейін жел үзбей.
Жел көтеріп толқыған,
Жаркөл жайқын теңіздей.
Жерге иіп бастарын
Суылдаған қамысы.
Жыртыла ұшқан құстардың
Шуылдаған дауысы.
Жел қанатын қағады,
Сазына сап не күйдің.
Толқынымен ағады,
Көлеңкесі көп үйдің.
Жатыр солай көл күліп,
Тауып жаны қанағат.
Келеді бір қыз, бір жігіт
Жаркөл бойын жағалап.
Толқиды ойлар толқындай
Біріне-бірі бас салып.
Толқиды ойлар айтылмай
Көздерден көздер жасқанып.
Көл бетінде қалқыған
Тұңғиық гүлдей сап-сары.
Ұяңсың неткен, япырм-ау,
Адамның балғын жас шағы.
Толқиды ойлар толқындай
Толқыны жанның қат-қабат.
Толқиды ойлар айтылмай
Толқиды терең махаббат.
Тілдеспей олар көп жүрді,
Көл айнала ойланып.
Махаббат шіркін со ғүрлы
Жайылды терең бойды алып.
Жалғаншы кейде сөз деген
Тағдыры оның бір кештей.
Ұғысып жанды көзбенен
Сүйіссе екен тілдеспей.
1957
* * *
Отамалы бұлт ойнап,
Жерге уыстап шашқан от.
Қалың қарды күрт айдап,
Күркірейді аспан көк.
Күркірейді аспан көк,
Тұңғиық бір аңғарлы.
Күркірейді аспан көк,
Шайқап зәулім тауларды.
Айқайлай ма қайтеді,
Арқасы оның құрыстап.
Дүниеге бір сыр айтады,
Дауылменен дыбыстап.
Күрс етті кеп тау шыңын
Жібергендей лақтырып.
Құйды бір кез жаңбырын,
Ашуы оның шарт сынып.
* * *
Меңдіқара — Бурабай,
Көктеректің көктемі.
Қалқалап қалың қарағай,
Тұратын бір үй шеткері.
Айта алмаймын атыңды,
Қалар деп біреу шамданып.
Бар болса егер хатымды,
Қайтадан қара аударып.
Бармай ма әлі жуықтап,
Қолдарың қазір қалтырап.
Ұрынған шығар суыққа,
Көктемде берген жапырақ.
Жүрмісің әлде өкпелеп,
Мен жүрмін жатқа санамай.
Көз алдымда көк терек,
Шулайды қалың қарағай.
* * *
Зырлайды күн,
Зырлайды жер,
Кең әлемді айналып.
Тулайды көл,
Зулайды жел,
Ұшатындай айға алып.
Соларменен бірге айналып,
Жаным тыным таппайды.
Отырғанмен көп ойланып,
Көңілімде жоқ қайғы.
Жер менен көк сәулетімен,
Жаралса олар мен үшін.
Жүректе жыр — дәулетіммен
Мен жаралдым ел үшін.
Зырлайды күн,
Зырлайды жер,
Кең әлемді айналып.
Тулайды көл,
Зулайды жел
Ұшатындай айға алып.

---