Жүрек туралы екі өлең

I
Бірде ол қатты соғады,
Соғады ол бірде әлсіз.
Бұрқырап жел бораны,
Қалдырды оған жылдар сыз.
Соға берді ол тынбай,
Көрді талай соққыны.
Дауыл ұрған толқындай,
Шапшымаған жоқ күні.
Жақсыны да қабылдап,
Жаманды да қабылдап,
Бірде қунап жеңілдеп,
Бірде тулап ауырлап.
Бірде тоңған гүлдердей,
Бірде жанып ол ысып,
Соғыстағы күндердей
Келеді әлі соғысып...
II
Құстай бір қанат қағасың
Кеудеде тұрсың ұялап.
Талмаурап әлсіз соғасың
Біреуден көрсең қиянат.
Күзетте кірпік ілмейсің
Сен үшін күндіз-түн бірдей.
Жаңарып иә кірлейсің
Тұрасың бірақ, сыр бермей.
Кеудені жарып шарқ ұрып,
Кең дүниеге шығардай.
Соғасың кейде алқынып,
Орныңда тулап тұра алмай.
Торығып кейде сенделіп,
Ойлайсың қауіп-күдікті,
Махаббат, достық дем беріп,
Куасың нәзік үмітті.
* * *
Күн күркіреп, жасын сөйлеп,
Бүршік атты гүлдеп алаң.
Жел киіп ап жасыл көйлек,
Есік қақты жүр деп маған.
— Жел, тұра тұр, шомылғанша,
Шомылдырам бал бұлаққа,
Жолға алайын жонып арша,
Мінгіземін арғымаққа.
— Жейдең жапырақ, зерлі шашақ,
Алайын қол шатырымды.
— Бұлттан шатыр берем жасап,
Ал бір жолға ақылымды.
Кеттім еріп жел соңына,
Түстім сүйтіп мен қолына.
Апарды ол көл бойына,
Шығарды ол тау жонына.
* * *
Асып асқар асуларды,
Жел биіктен қарғып ақса.
Жасыл толқын — жасыл жалды,
Салады асыр арғымақша.
Жармасамын мен жалына,
Шабайын деп еркін зулап.
Атылып көк заңғарына,
Шаншылады ол мөңкіп, тулап.
Тақымыма салып басып,
Түспеймін мен аударылып.
Жөнеледі алып-қашып,
Тастай алмай дағдарылып.
Ала алмайды билеп мені,
Көздерінен жас ағады,
Жүйріктікке үйретеді,
Мені дала асаулары.

---