Тау мен төбе

Аспанмен тілдескен,
Жермен бірге өскен,
Биік тауға,
Төбе тіл қатты,
Тау оны тыңдапты:
— Сен биік таусың,
Маған қарағанда дәусің,
Мен болсам төбемін,
Оныңа көнемін,
Бірақ, менің үстіме,
Нашар да, күшті де
Бәрі шығып, бәрі мінеді,
Алыс пен жақынды біледі.
Сен болсаң биіксің,
Тек көзге күйіксің,
Шыға қалса бұлт шығады,
Қашан осы жұрт шығады ? —
Дегенде тау күлімдеді,
— Өтірік сенің мұның, — деді,
Қойнауым қоныс емес пе ?
Ойлауым өріс емес пе ?
Бұлағым көптікі емес пе?
Қазынам жұрттікі емес пе?
Рас, мен таумын,
Табиғат тұрғызған дәумін.
Сен болсаң кешегі,
Қолдан тұрғызған төбесің,
Неге ісіп кебесің?

---