Өлең, жыр, ақындар

Шабал Бейсекова

  • 09.04.2019
  • 0
  • 0
  • 1821
Кешегі Шабалымыз қандай еді...
Өмірге бақыт қосар жандай еді.
Жайлы мінез жанының жазирасы,
Адалдық, нысапшылық маңдайы еді.
Сарыарқа, Ақтау, Ортау көктің көлі,
Перзентім деп мақтанар енердегі;
Сахнаның саңлағы еді Шабал,
Асыға күтетұғын көрермені.
Көтерсе де нелер бір ауыр жүкті,
Саспай-таспай жайлы ұстап өзін тіпті;
Менменсіген күні еш болған емес, —
Үлгі аларлық өр кеуде кейбір «мықты».
Көріп өстік күміс көл аққуларын,
Тыңдап өстік аққудың «Гәкку» сазын.
Кеше ғана аққу боп «Гәккуді» айтқан
Кім ұмытар Шабалдай өнерпазын.
О дүние жазуы ғой бір Құдайдың,
Келмейді оны ойлап құр мұңайғым.
Күләш, Шабал, «Гәккуді» жәннаттарда
Тыңдатар ма ең өзіне Ыбырайдың?!



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Жас қазақ

  • 0
  • 0

Есіме түсірсем-ақ болды, құлыным,
Ауырлар тас түскендей жүрек жүгім.
Ақ бұлттан шыққан күндей жарқырайтын,
Қайдасың, Невельжаным, үнім, Күнім?

Толық

Кеңшілік қаза болғанда

  • 0
  • 0

Атындай жаның да кең
Кеңшілігім,
Ағалап бұрынғындай
Келші, інім!

Толық

Ыбыш Мұсабаев

  • 0
  • 0

Мүсіндей тастан құйған жартас кеуде,
Құмай көз, қоңырқай жүз, батыр бейне:
Аз сөзді, кесек мінез Ыбыш қарттың
Жас шағы жалын атып тұр Семейде.

Толық

Қарап көріңіз

Басқа да жазбалар