Абайға

Бір сезім бұған дейін арбаспаған,
Қолыма алдырғанша алғаш қалам,
Жырыма тырнақалды қуанғанмын
Колумбтай құрлықты ашқан жан баспаған.

Әр сөзі меруерттен соғылатын,
Өзімді сезінгенмін «ең ұлы ақын».
Сол бір кез енжар ғана тыңдаушы едім
Эфирден естілгенде сенің атың.

Буына балқып кетіп жас арманның.
Классиктер тобына «қосарландым».
Әдейі әдебиет сабағында
Жырыңды жаттамай кеп екі алғанмын.

Әлі ешбір қырбық мұртым қырылмаған
Кезімде қызға тұңғыш қырындаған.
«Мен үшін Абайдайын ақынсың» деп,
Тоғжан қыз құшағымда сыбырлаған.

Жетелеп астанаға шіркін арман,
Өлең-жыр жүрегімнің ырқын алған.
Төрінен Алматының сені көріп,
Асқақтап былай деп те жыр шығарғам:

«Ассалаумағалейкум, Абай баба,
Тұрсың сен тізе бүкпей қалай ғана?..
«Сандуғаштай сарғайған сотқар кім?..» деп
Сықпытыма сұқтанып шам ойлама.

Мен сенің құдіретіңді өзімше ұғам,
Аз менде сендегі мол төзім-шыдам.
Тіріліп тұғырыңнан сәлемімді ал,
Әйтпесе, сол тұғырға өзім шығам»… –

Ақымақ, мас көңілдің тойынғаны-ай,
Сонда да тұрмын сені мойындамай.
(Сол сәтте маған тисе обал жоқ-ау,
Содырдан саған тиген сойыл, баба-ай).

Мың есе биік тұрған пақырлықтан
Көрмеппін құдіретіңді соқырлықтан.
Қазір мен құлдық ұрған шәкіртіңмін
Өзіңнің өлеңіңнің отын жұтқан.

Өмірді күрес емес, сайран көрген
Сыздайды кейбіреуге қайран кеудем.
Төрінде өзің тұрған Алматыға
Анау бір Көжекбайлар қайдан келген?

Мен де бір иесімін сыбағаның
Жыр оқып жұртшылықтан гүл аламын.
Ел мені «ақын» десе,
Сен тұрғанда
Айтуға ақынмын деп ұяламын!

---