Қайыршы
Мен кеше көрдім сұп-суық өңін тірліктің,
Безеріп беті, көзінің нұры суалып,
Қарайды маған.
О, оның сұсы сұмдық тым.
Домбырам сынған
Сырласым едің, сен, кешір мені,
Сен, кешір мені, сыңарым.
Сынық көңілім пернесіндегі
Сыңсу-сыңқыл боп тынамын.
«Гүлдер» шағын ауданы
Гүлі қайда?
Мына маңды тас басқан,
Аспанымен тас қабырға астасқан.
Біреу бұған ат қойыпты «Гүлдер» деп,
Күміс өзен
Міне, жылжып кетті көлік,
Шаң жармасып баурына.
Жанарға жас кеп тіреліп,
Қош бол дедім аулыма.
Тоқырауын Балқашқа құймады
Тұнық басы — Қайдауыл-Шеруке-ді,
Тымық демін құм-қырман шөл іркеді.
Тоқырауын неше жыл тасымай кеп,
Биыл сойқан салад деп ел үркеді.
Қырық жыл өткен соң оқылатын өлең
Қараман шал —
Елеңдеп ертелі-кеш даланы аңсар.
Қаладағы халыққа жаны ауырған
Жағадағы балықтай шалажансар.
Сен мені жек көргеннен не шығады?!
Сен мені жек көргеннен не шығады?!
Сағынып жиі аларсың есіңе әлі.
Кактустай отыз жылда бір-ақ гүлдер,
Ессіз жан ер қадірін кеш ұғады.
Көктемді сағыну
«Көктем, мен сені сүймейтін болдым...»
Бағдат Мүбәрәкұлы.
Арылғалы қанша жыл бір әдеттен –
Сезім суып кеткен-ді сірә, көптен.
Біздің қазақ
Кеше:
Маңдайында пешене бар жазылған,
Дүниені тітіреткен даңқымен.
Көрден аттап жан-жағында қазылған,
Ескі жұртта
Біздің ел қонған боз дала мынау,
бөздей боп тозып кеткен бе-ей?!
Боз самал соқса, қозғалады қау
мұңлы бір әуен өпкендей.
Шайтан ағаш
“Қара да беріш қайың боп” қаттым,
нала-сырды еміп желегім.
Сазды жер сор боп, уайым-батпақтың
жағасында өніп келемін.
Теңіз, Өлең, сосын... Мен
Теңіздің тебіренген толқыны — жыр,
Өлеңнің жүректе өшпес өрті — ғұмыр.
Кеш түсе ақ айдынға шақырады,
Сынық Ай, сыңғырлаған шолпылы нұр.
Өмір - ертегі
Ағараңдап елес кезді Ай астын,
Ақсораңнан құлады алып көлеңке.
Ақ қайыңға асылады жел ерке,
Елжіреп тұр, елбіреп тұр иен өлке.
Тау суреті
Қызылқұмар құс-көңілі жасып құр,
Қыран тауды томаға бұлт басып тұр.
Анда-санда саңқ етеді шамданып,
Қырау қатқан ақ иығын қомданып.
Түнгі көл сүреті
Кербез көлдің аяздай түнгі лебі,
Жым-жырт түнде жырқылдап жын күледі.
Жағалауда тоңады құм қалтырап,
Жел сүйресе, күрсініп қырға ұмтылад.
Тағы да саған
Сен неткен әдемі едің?!
Аппақ гүлім, ақ қанат көбелегім!
Жанарыңда, жаныңда бейкүнәлік,
Сені бәрі періште дейтіні анық.
Метаморфоза
Мен жыладым.
Жаңғырық та аһ ұрды,
Тау қойнауын тасқын сезім сапырды.
Мен күрсіндім — ішін тартып қара үңгір,
Жамшы. Ұрыңқай тауы
Ей, қазақ, есіңде ме, ежелгі жыр,
Жыр сынды жылап аққан өзен ғұмыр?
Іргеге Ораң, Қайдай* дұшпан ел кеп,
Сұр жебе адырнада кезеулі дүр.
Тоқсаныншы жылдар. “Тасқора” сыраханасы
Тұнжырап түн келгенде тас қалаға,
Оянып шырт ұйқыдан қасқа Нала,
Мұңдылау жас ақынның кейпіне еніп,
Кіретін елмен бірге “Тасқораға”.
Қаладағы кентавр
Ырғақта тербетілген бала бүркіт
сынды боп, алағызып, алабұртып,
бесікте жатқан күнім еске түсіп,
жанардан жас ытқиды жан ауыртып.
Бектаудың анау бөктерін гүлді
Бектаудың анау бөктерін гүлді
бөкпе түн басып барады.
Қайтейін, мына өкпе құрғырды
алқынған кезбей даланы.
Біздің ауыл
Біздің ауыл баурында Жыландының,
Сонда өткен құлын-күн, құнан-күнім.
Бәйге-өмірдің мәресі елде ме екен?!
Білмеймін, күмәндімін...
Қазақстан...
Әлдиімен жанымды тербететін,
Жүрегінен сел болып шер кететін.
Сен басқасың мен үшін, Қазақ елі,
Қазақия – о, менің Мемлекетім!
Мен бұлтпын үнсіз сырғыған
Мен бұлтпын үнсіз сырғыған
Адамзат шөлінің үстімен,
Абылдың көрінің үстімен.
Қабылдың күнәсін шыжғырған
Көне жырдың сілемі
“Қарқара бөрік кигенім,
Қайыңсап садақ игенім.
Қай жерде отыр жәудіреп,
Қарақат көзді сүйгенім?
×
Myrza
Өте керемет!Айка
Уау күштіАйка
Рахмет жақсы екенмеруерт
өте мәнерлі тамашаMyrza
Өте керемет!