Жынды қылған бұл өлең
Жынды қылған бұл өлең
Төгіліп кетсе қайтеді.
Кеуде тұсым қақырап
Сөгіліп кетсе қайтеді.
Жынды қылған бұл өлең
Төгіліп кетсе қайтеді.
Кеуде тұсым қақырап
Сөгіліп кетсе қайтеді.
Көп болды, компьютерге отырмадым,
Өлеңнен кесте болып тоқылмадым.
Балдардың нәпақасын айырам деп
Ертелі-кеш әрнені қоқымдадым.
Мынау әлем бір сәтке көз ілгенде,
Оянды ма шөлдеген сезім менде.
Сабырсыздық санамды билеп алды,
Тынышынан айрылды сезім – көл де.
Маған неге мына қыз амандаспады?
Тазармаған жан ба едім санам қаспағы.
Қиямпұрыс ойларға қайдағы бір
Көңілімнің тап-таза таланды аспаны.
Жас кезімде қайратты едім, бәріне де керек ем,
Дәрежем де тең болатын ел билеген төремен.
Айқайлатып гармонымды құйқылжыдым тойларда
Қатарыма ап сұлу қызды ләззатына бөлеген.
Қаз-қаз балам, қаз балам,
Қадам бассаң мәз болам,
Бақытты жан өзіңсің
Сенен ешкім озбаған.
«Ай көрдім, аман көрдім,
Бұрынғыдай заман көрдім...»
Бұрынғыдай бұлт оранып,
Заманаға таман келдім.
Таң қаламын қарап сенің сыртыңнан,
Қара талдар, ортасынан қырқылған.
Табылар деп өткен күннің елесі,
Іздеп жүрмін бір деректі жұртыңнан.
Қаратау бар қазаққа шаңырақ еді,
Қапталда жетім қозы маңырап еді.
Басынан Қаратаудың көш көрінсе,
О баста көшті үркіткен қалмақ еді.
Шараптан көрмесе де кісі емделіп,
Іштім бе, іше берем, ішем келіп.
Бірауық масаңдау боп жүрген артық
Қалғанша қайғы-мұңға кісенделіп.
Ойға батып отырамын,
Келмесе деп атыма мін.
Бауырымда сусындаған,
Қайда түсер жапырағым?
Бір пана тілеп тауға да бардым,
Күркіреп құзға құладым.
Түсінбей ешкім саудада қалдым,
Қиқымнан көрпе құрадым.
Бүгін ешкім ат ізін салмады маған,
Өмірімді тағы да жалғады қалам.
Ауырғанда жолдастар есікті қақпай,
Жалғыз өзі кісінің қалғаны жаман.
«Айналаға отыра қап өренім,
Жыр оқыдық түніменен» деп едім.
Мырс етті де былай деді бір досым,
«Қараңғы үйде қалай болды өлеңің?»
Оралып едім қайтадан,
Көп жылдан кейін ауылға.
Жұмыртқа ойды шайқаған,
Кездестім мұңды дауылға.
Түсіме кірші менің, кірші менің,
Мен-дағы тіршіліктің дүрсілі едім.
Неге сен алыстадың менен, әке,
Жанымды жалғыздық жеп күрсінемін.
Өлең менен адаспаса болғаны,
Жетті-ау деймін бәрінің де толғағы.
Ал Қәландар әлемге хат жолдады,
Есі барға бақ-дәулетің қонбады.
Сендер маған ұрыспаңдар, өтінем,
Сәл еркінсіп, серуендеп кетіп ем.
Қалам малып бал шараптың буына,
Құс өте алмас мұхиттардан өтіп ем.
Соқыр түнде жыр жазып соқыр ақын,
Өз әлінше мәз болып отыратын.
Елемейтін оны бір көрмегенсіп
Ары-бері өтетін тоты қатын.
Тәтті қиялға жанды жүздіріп,
Шарапты іштім қанды қыздырып.
Өлең де жаздым, әнге де салдым,
Жүрегімді мәңгі қыз қылып.
Бұл фәнидің түңіліп көжесінен,
Шарап іштім әкеліп көзесімен.
Өлең да мас, мен де мас, би биледік,
Жарық дүние айрылып өз өсінен.
Басым да мың-дың, айналам мың-дың, мың-дыңмын,
Бір кіріп есі, бір шығып жүрген жындыңмын.
Есебін таппай тіршілік деген құрғырдың,
Жібіне жырдың қыл мойынымнан қылғындым.
Ештеңені ешкімнен жасырмап едім,
Сойқанын салған немене басымда менің?
Қап-қара бұлт құшақтап көтеріп кетіп,
Қанатын жайып қоныпты жасынға өлеңім.
Алпыс жыланның терісін,
Қулық қылған мен едім,
Жетпіс жыланның терісін,
Сулық қылған мен едім.
Шатыр да шатыр басымда мынау,
Найзағай отын жасырмадым-ау.
Шарапқа толы кесе төңкеріп,
Өрекпіп ойдан басылмадым-ау.
Табыстым құран оқып ұлы күнмен,
Өзімнің болмысыммен, тұнығыммен.
Мұхаммед – пайғамбарым, Құраным - шын,
Құдайдың, әлхамдулла, құлымын мен!
Өз-өзіммен оңаша
Құрып кетсем деп едім.
Көкжиекке Күндейін
Сіңіп кетсем деп едім.
Бойыма сыймай барады тасқыным-күшім,
Қайтардым талай жерлерде бақсының мысын.
Мендегі қайрат мерт қылар, болмаса өзі
Бір жерден жарып шығады, тақсырым, түсін.
Тырс, тырс, тырс,
Желдетеді, тамшы ұрады.
Өшіп-жанып лыпылдап жан шырағы,
Жүрегім әрнені ойлап қансырады,
Жалшымаған жаншылған жан сығылды,
Кірпігіме қаншама тамшы ілінді.
Қызыл шақа жүрегім дір-дір етіп,
Арыстанды Қарабасқа қарсы ұрынды.
Әкелер-ай болашақты аңсаған,
Перзент үшін тіршілікте шаршаған.
Есейгенде кештеу біліп қадірін,
Әкесіне жете алмай жүр қанша адам?!
Көзін алмай көк аспан гүлді өңірден,
Біздің жаққа түспейтін түн де бірден.
Түндей тылсым жүрегім бұлқынатын,
Ұқсаймын деп ақыры күнге күлген.
Бұлт тарап көгілдір көгімдегі,
Атқа қондым «Алла!» деп тебінгелі.
Жеті атамның атына құран оқып,
Салт-дәстүрден айнымай елімдегі.
Шың басынан сырғыған көшкін мен едім,
Өстім дедемім, немесе өштім демедім.
Басып та жаншып жүргенмен әлде біреулер,
Телмірмеді әйтеуір ешкімге өлеңім.
Бірдеңе қосатындай көшіңе мен,
Жындымен жынды болдың, есіл өлең.
Әркім тартқылаған төсіңе мен,
Жармасқанмен шандырдың несім емем?
Жүрегімді келіп бір назға орағым,
«Өлеңім» деп өзімше мәз боламын.
Сырт айналып бәрі де жүре берді,
Кімге керек қатықсыз сөз, қарағым.
Түн басады еңсені, езгілейді,
Өліараны жын-шайтан кезді дейді.
Бір уыс боп жүрегі дір-дір етіп,
Болашақта болатын сезді үрейді
Көкірегімде қалған екен шер тұнып,
Болар ма екен ғасырлардың дерті ұмыт.
Өзгеше өлең жазайыншы мен бүгін,
Тәубасызды тобасына келтіріп.
Жеті кәміл пірлерім, жалындым саған,
Кеудемде күмбір күй толы, жаным жұмсақ ән.
Жеті теңге жырыммен жұбатқым келді,
Жүрегімді, жүйкемді жалын құрсаған.
- Жарасбекова Айжан
- Айжан Жарасбекова
- Айжан Жарасбекова
- Айжан Жарасбекова
Барлық авторлар