Әупілдек пен күмпілдек
Жел соқса толқын атқан,
Күн түссе күлім қаққан,
Телегей-теңіз боп жатқан,
Бір көлдің бетінде,
Жел соқса толқын атқан,
Күн түссе күлім қаққан,
Телегей-теңіз боп жатқан,
Бір көлдің бетінде,
Тоқылдақ дейтін құс бар,
Жаз бар, қыс бар,
Бір күн тыным таппайды.
Түнде де жатпайды,
МИЯУ МЕН ГЕНБір үлкен баз болды,
Онда жоқ нәрсе аз болды,
Ет те, май да,
Қант та, шай да,
Құлатай алтын сағатын,
Көрсетіп көпке тағатын.
Жұматай шойын сағатын,
Қалтасына тығатын.
Қарға қаздай байпаңдап,
Болғысы келді байсалды - ақ
Үйренген байғұс секектеп,
Жүре алмады қойқаңдап,
Шырмауық, Алма ағаштың түбінде өскен,
Кезінде алма ағашпен бір тілдескен.
Бар сырын айтып, мұңын шақты жылап:
— Жатқаным жер бауырлап, ылғи құлап.
Дарияға килікті де бір күн бұқа,
Ар жаққа өтпекші боп түсті суға.
Тіл қатты тұрған бугы, сөзі сына:
— Иірімге түспе өлесің, сөзді тыңда! —
Қоңызға кез болды да бір күн шошқа:
— Жақсы сөз жарасымды жақын досқа.
Қит етсе "шошқа " дейсің тық еткізіп,
Одағай атымды атап бостан-босқа.
Жүрекке бүйрек бір күн мақтаныпты,
Қалдырмай ойдағысын ақтарыпты:
— Сен мені жүрсің, достым, жақсы ұғынбай,
Көрдің бе жамылғым май, жастығым май.
Ойпыр - ау, бұл не сиқың, аққу шырақ,
Дударлап қанатыңды сонша бұрап,
Күлге аунап шыққансың ба, жарықтығым? —
Деп бір күн таңырқанып, қалдым сұрап.
Шақырып бір күн бастық құмырсқаны,
Сондағы мынау болды ұрысқаны:
— Ұятсыз, ығыр қылдың сен антұрған,
Парықсыз жан екенсің барып тұрған.
— Түлкі шырақ, жаңа бастық келіпті,
Көртышқан ба, аты қалай өзінің?
— Қайтер екен, қиын болар істесу,
Көрмейтіні бар дейді ғой көзінің...
Қияқтай сүйір қанатын,
Қиғаштап жайып қанатын,
Қарлығаш жетіп ұясына,
Жем әкелсе баласына,
Тұйғын бір күн көрді де,
Көбелекті шырлаған,
Гүл қуалап, шуақтап
Көктем жырын жырлаған.
Бір суайт тышқан
Төбесінен ұшқан
Сауысқанды шақырды.
Өтірікті судай сапырды:
Оқтаған патронды тауып алып,
Секіртіп, домалатып ауық-ауық,
Еріккен мысық ойнады,
Қызығына тоймады.
Өзі қаңбақ болсын,
Онда қайдан салмақ болсын,
Тұрақтай алмай тегістікке,
Тірелді бір күн егістікке.
Есек итке жолықты,
Әңгіме мынау болыпты:
— Сені, әрине, ит дейді,
(Басқаларға өйтпейді)
Кім білген оның неге екенін,
Балға шегенің шеге екенін
Біле тұра сұрады:
— Неге ылғи бір орнында тұрады?
Есті де көктем самалы,
Желпіп бір өтті даланы.
Құстарын күткен тауларым,
Сүзіліп көкке қарады.
Жанама тас,
Жақпар шың таудың жолы,
Төнеді төбесінен зәулім көгі.
Шыңы бұлтқа оранып шығандаған,
Әрі таулы, әрі жазық —
Болғарлардың қаласы.
Тұнып тұрған ескерткіштер —
Даласы да қаласы.
Сараңның жүрегінен шаттық үзіп
Тағы да ауыл кеші, жатты қызып
Зейнептің көңілі сонша қуанышты,
Аңсап күткен күндерден тапты қызық.
Сен де бір кең даланың қыранысың,
Ұшары көк, қонатын тұрағы шың.
Қасиетті Қаратау қойнында өсіп,
Кеудеде толқындатқан Сыр ағысын.
Таң атарда шығыс жанып алаулар,
Алаулардан оралғандай аяулы ар.
Алатаудың шыңдарынан аспанға,
Желбіреген өрттей қызыл
- Джон Максвелл
- Асқар Сүлейменов
- Асқар Сүлейменов
- Асқар Сүлейменов
Барлық авторлар
Ілмек бойынша іздеу
Мақал-мәтелдер
Қазақша есімдердің тізімі