Жануарлардың тілі

Сүлеймен пайғамбар жан­жануардың тілін білетін. Сиырдың мөңірегенінен, есектің ақырғанынан, қарағанынан не айтып тұрғанын біліп қоятын.

Бір кісі Сүлеймен пайғамбарға өтініш айтып: «Жануардың тілін үйретші», — деп жалынды. Бірнеше айдан соң үйреніп алды.

Әлгі кісі үйіне келіп, қораның сыртынан тыңдады. Сөйтсе, есек пен өгіз сөйлесіп жатыр екен.

Есек:

— Өгіз, бауырым, халің қалай? — дейді.

Өгіз:

— Ауыр жұмыстан шаршадым. Қожайыным мені аямайды, — деп ыңырсиды.

Есек оған ақыл айтады:

— Сен бүгін шөп берсе — жеме, су берсе — ішпе. Ауырып қалған екен деп, жұмыстан қалдырады, — дейді.

Өгіз айтқанды орындайды. Шөп те жемей, су да ішпей жатып алады. Екеуінің сөзін есіткен қожайыны құлына айтады:

— Ертең өгізді қалдыр да, есекті жұмысқа жек! — дейді.

Ертеңіне өгіздің бар жұмысын есекке салады. Есек арба да сүйрейді, отын да тасиды. Өлердей шаршайды. Кешке аяғын әзер сүйретіп қораға кіреді.

Өгіз болса, тынығып қалған еді. Қутың­-қутың етеді.

— Халің қалай, достым? — дейді есекке.

Әбден шаршаған есек күйіп кетіп:

— Сені қожайын сойып жеймін деп жатыр. От оттап, су ішпесең, ертең сояды, — деп алдайды.

Қорқып кеткен өгіз дереу шөп жеуге кіріседі. Қораның сыртынан тыңдап тұрған қожайыны есектің қулығына әбден күледі