Ежелгі Түрік руна жазба ескерткіштерінің тарихи-мәдени маңызы

Бәкір Дана Галымжанқызы
Тұран университеті, Журналистика мамандығының 3 курс студенті
Ғылыми жетекші:аға оқытушы Әлміш Жадыра Талғатқызы

Түйіндеме

Эпитафия ерте ортағасырлық руна жазулары ежелгі түркі қоғамының тарихы мен мәдениетін жан-жақты зерттеудің маңызды көзі болып табылады. Осыған байланысты зерттеушілердің назарын әлі жеткілікті түрде аудара қоймаған палеоэтнографиялық мәліметтердің маңызы аз емес. Алғаш рет үш семантикалық блокқа бөлінген осы ақпаратқа жүйелі талдау жасалынған: 1. Батырдың өмірбаяны және өмірлік қызметі; 2. Айналадағы әлемнің шындықтары мен құндылықтары; 3. «Өтпелі кезең» және мәдени рәміздер. Берілген ақпарат ежелгі түркі этносоциалдық бірлестіктері тайпаларының өмірлік циклі мен мәдени ерекшеліктерін жеткілікті түрде бейнелейді деген қорытындыға келді.

Кілт сөздер: ежелгі түрік заманы, мәдениет, қоғам, жерлеу, батырлық ерліктер, эпитафиялар.

Аннотация

Ранне средневековые рунические надписи эпитафии являются важнейшим источником для всестороннего изучения истории и культуры древнетюркского общества. Немаловажное значение в этом плане имеют данные палеоэтнографи-ческого характера, еще недостаточно привлекавшие к себе внимание исследователей. Впервые дается системный анализ этих сведений, распределенных на три семантических блока: 1. Биография и прижизненная деятельность героя; 2. Реалии и ценности окружающего мира; 3. Темы «перехода» и знаковые обозначения культуры. Делается вывод о том, что приведенные сведения наиболее адекватно отражают жизненный цикл и особенности культуры племен древнетюркских этносоциальных объединений.

Ключевые слова: древнетюркское время, культура, общество, погребения, геройские подвиги, эпитафии.

Аnnotation

Early medieval runic inscriptions of the epitaph are the most important source for a comprehensive study of the history and culture of the ancient Turkic society. In this regard, paleoethnographic data, which have not yet sufficiently attracted the attention of researchers, are of no small importance. For the first time, a systematic analysis of this information is given, divided into three semantic blocks: 1. Biography and lifetime activity of the hero; 2. Realities and values ​​of the surrounding world; 3. Themes of "transition" and cultural symbols. It is concluded that the given information most adequately reflects the life cycle and cultural features of the tribes of ancient Turkic ethnosocial associations.

Key words: ancient тurkic time, culture, society, burials, heroic deeds, epitaphs.

Әдебиетте дамыған мифтердің бірі - «көшпенділердің шексіз қатыгездігі мен жабайылығы туралы мифтер» [1б, 50], - авторлар (олар қандай жазба дәстүріне жататыны маңызды емес - грек-рим, қытай немесе ескі орыс) қандай-да бір түрде жазба көздерінен алынған ақпарат ұсынған дәл сол көшпенділер «мүдделі» партияға шабуыл жасады, сондықтан оны объективті деп санау қиын. Белгілі бір дәрежеде бұл дәлелдемелер барлық жағымсыз сипаттамаларымен бірге қазіргі заманғы «соғыс мәдениеті» теориясына негізделген [2 б, 56-58], оның әсері кейбір өте маңызды тарихи-археологиялық зерттеулерде сезіледі.

Әрине, көшпелі қоғамдардың өміріндегі соғыстың (рейд, жаулап алу) маңыздылығын төмендету немесе тіпті жоққа шығару дұрыс емес, немесе, ең болмағанда, абайсыздық болар еді. Алайда көшпенділер мәдениетінің бұл жағына деген шамадан тыс қызығушылық біржақты болып көрінеді. Неге десеңіз, ауылшаруашылық өркениеттерінің негізін шайқалтқан көшпенділердің алдыңғы қатарлы әскери бөлімдерінің «артында» өзіндік, толығымен ерекше этнографиялық әлем пайда болды, әлдеқайда аз дәрежеде немесе тек жалпыланған түрде, ақпаратпен жарықтандырылған  жазбаша дереккөздерден алынған. Бұл әлемге барабар ену үшін көшпелілердің «өздері туралы» жазған ескерткіштерін талдау маңызды археологиялық және этнографиялық материалдармен өзара байланысты.

Орталық Азия мен Оңтүстік Сібірдің көшпелі қоғамдарының этномәдени тарихында мұндай мүмкіндік тек бір рет беріледі - бұл ежелгі түрік руналық жазба ескерткіштері - лаконизмімен және мәтіндердің мәнерлілігімен таңқаларлық, олар тек шежіре емес ежелгі түрік қағанаттары тарихының тарихы, сонымен бірге ерте ортағасырлық көшпелі қоғамдардың мәдениетін зерттеудің маңызды көзі. Бұл функцияда оларды С.Г. Кляшторный олардағы мифологиялық және эпикалық сюжеттер тұрғысынан; ежелгі түркілердің кеңістік пен уақыт туралы идеялары; ежелгі түркі дінін және Орхон ескерткіштеріндегі қаған бейнесін қалпына келтіру; мемлекеттік бірлестіктердің этномәдени тарихын зерттеуге арналған руникалық жазулардың жалпы мағынасы. Әр жылдардағы ғылыми журналдарда жеке мақалалар ретінде жарияланған бұл жұмыстар екі авторлық жинақта барынша толық жинақталған: С.Г. Кляшторный «Орталық Азия тарихы және руникалық жазу ескерткіштері» [3] және С.Г. Кляшторный «Ежелгі түркі жазба ескерткіштері және Орталық Азияның этномәдени тарихы» [4].

Бұл жұмыс С.Г. Кляшторный  белгілеген бағыттың негізгі ағымында жазылған,  бірақ бірінші кезекте көшпенділердің әлеуметтік дәрежеленген (династикалық) мәдениетін емес, дәстүрлі (палеоэтникалық-графикалық) талдауға қатысты. «Ерте ортағасырлық көшпенділер» ұғымының өзі бізде кеңінен түсіндіріледі, оның ішінде ежелгі түріктер мен ұйғырлар ғана емес, сонымен қатар Енисей қырғыздары да кімнің эпитафиялық жазбаларында дәстүрлі емес, оқиғаға байланысты, этномәдени тарих контуры неғұрлым егжей-тегжейлі және айқын түрде көрсетілген.

Біз қолданған руналық жазулардың мәтіндері мен фрагменттері С.Е. Малова [5, 6, 7], С.Г. Кляшторный [3, 4, 8], И.А. Батманов және А.Ч. Кунаа [9], Д.Д. Васильева [10, 11] және басқалар сипаттап жазған. Бұл кезде біз жеке авторлардың аудармаларындағы ерекше лексикалық айырмашылықтарды ескерген жоқпыз. Зейін мен дәйексөздің негізгі объектісі - белгілі бір сюжет, егер ол мақсатқа осылай байланысты болса.

Жалпы, олардың канондық сипатын қамтамасыз ететін бір жазудан екінші жазбаға ауысатын мұндай тақырыптардың саны онша көп емес болып шығады. Эпитафияны ескере отырып, оның мазмұны бойынша, яғни, сонымен қатар белгілі бір жолмен, жазулардың табиғатын бағдарлап, оларды үш семантикалық блокқа бөлуге болады. Сонымен бірге, блоктардың әрқайсысында бірнеше өзара байланысты тақырыптар бөліп көрсетілген. 1. Батырдың өмірбаяны және өмірлік қызметі. 2. Айналадағы әлемнің шындықтары мен құндылықтары. 3. «Өтпелі кезең» және мәдени рәміздер. Әдетте, жазулардың әрқайсысында презентацияның стереотиптік сипатын едәуір байытатын бірнеше қосымша мәліметтер бар. Жалпы, осылайша,  олар «идеалды» түрде түрік жауынгерінің туғаннан өлгенге дейінгі өмір жолын және жалпы айтқанда, оны қоршаған шындықты жеткілікті егжей-тегжейлі көрсетеді.

Батырдың өмірбаяны және өмірлік қызметі. Жазулардың барлығы дерлік өмірбаяндық мәліметтерді қамтиды; сондықтан оларды тек эпитафия ретінде ғана емес, сонымен қатар олардың атынан жазылған адамдардың мойындаулары ретінде қарастыруға болады. Мемлекеттік маңызы бар түрік қағандарының «үлкен» жазуларында бұл мәліметтер шежірелік сипатқа ие. «Кішкентай» жазуларда, ең алдымен Енисей жазбаларында, өмірбаяндық деректер, әрине, қарапайым, бірақ бұл адам үшін олар онша маңызды емес. «Он ай ол мені (менің анам)» көтерді; немесе - «Менің үлкен ағам тұтқынға алынды» және т.с.с. Олардың көпшілігінде батырдың шыққан тектілігі туралы айтылады: «Мен, Кюль Тириг, үш жасымда әкесіз қалдым. Менің ағам, әйгілі тутук, мені адам қылды (мені тәрбиеледі)»; «Бейн ұлы, командир, мен әкесіз қалдым»; «Мен хан ұрпағынан тудым»; «Менің әкем - халықтың жүгірісі» және т.с.с. назар аударарлық жайт, бірқатар жағдайларда тек асыл тегі туралы ғана емес, сонымен қатар жас батырдың әкесінен ерте айрылуы туралы айтылады, бұл жиі болатын сол драмалық уақытта (осыған ұқсас Темучиннің балалық шағы, болашақ Шыңғысхан туралы оқиғаны еске түсіру жеткілікті).

Сонымен қатар, тектіліктің тұқым қуалаушылық қасиеттерімен қатар, сатып алынған, кейіпкер өмірбаянының әлеуметтік маңызды фактілері де кем емес маңызға ие болды. Бұл ретте оның аты, әлеуметтік мәртебесі (атағы), өмір бойғы істері, қайтыс болу уақыты мен жағдайлары жиі көрсетіледі. Мысалы: «Тоғыз жасымда мен тұншы ханға қызмет ете бастадым»; «Мен атақты тегинмін»: «... мемлекеттің ұстазы болу» және т.б. Мұндай «төлқұжат» руна жазуының әрбір ескерткішіне презентацияның қабылданған стереотиптеріне қарамастан, жеке сипат береді.

Эпитафиялық жазулардың көпшілігінде емес, көбінде кейіпкер өмірінің негізгі лейтмотиві - әскери ерлік тақырыбы. Жазуларда үнемі «батырлық ерлік», «батырлық есім», «менің қаһармандық ерлігім және менің ерлі-зайыптыларым» т.б. Жауап нақты түрде беріледі: «Мен өзімнің ерлігім үшін мен бес рет жорықтарға шықтым»; «Мен сыртқы жаумен жеңіске жеттім»; «Менің ерлік күйім - менің игілігім: мен тоғыз батырды өлтірдім». Қоғамдық маңыздылықтың ең жоғарғы сатып алуы және өлшемі: «Мен жер бетінде өзімнің ерлігімнің арқасында орнықтым».

Кейде өлтірілген дұшпандардың саны көрсетіледі, олардың «күші», жазулардың контекстіне қарағанда, тек жауынгерді ғана емес, сонымен бірге «мемлекеттің» өзін: «тоғыз батыр», «он бес жауынгер», «отыз ер», «жетпіс батыр» (бірақ бұдан артық). Бірқатар жағдайларда өлтірілген «батырлар» зерттеушілердің назарын бірнеше рет аударған «балбал» терминімен тікелей байланысты.

Жоғарыда келтірілген нұсқаулар қытай дереккөздерінде рум мәтіндерінде «балбалдар» деп аталатын тастарды орнату туралы мәліметтермен сенімді түрде байланыстыруға мүмкіндік береді, өлтірілген жауларының саны бойынша, бірақ олардың саны көбейтіліп айтылған (қытай мәтінінде Таңшу). «Жүзге дейін, тіпті мыңға дейін» [12, 230 б.]. Тағы бір ғылыми факт (С.Г. Кляшторныйдың айтуы бойынша) бұл тастар (дәлірек айтқанда, олардағы күш) қайтыс болған асыл адамға құрбандық (немесе сыйлық) ретінде қызмет етуі мүмкін. Мұны Ибн-Фадлан оғыз түріктері арасындағы өлтірілген жаулардың ағаш бейнелеріне қатысты да атап өткен: «Міне, оның жастары оған жұмақта қызмет етеді»; Моңғолдар арасында Марко Поло, олар ұлы хандарды жерлеу рәсімінде кездескендердің бәрін өлтіріп: «Біздің егемендігімізге қызмет ету үшін келесі дүниеге барыңыз», - дейді (13. 69-70 б).

Айналадағы әлемнің шындықтары мен құндылықтары. Көптеген мәтіндерде эпитафия қаһарманының серіктері (әскери отряды), саны бойынша, жүз немесе елу адам туралы айтылады: «Менің жүз серім - серіктерім»; «менің батыр жолдастарымның жүзі» және т.б. «Мен өзімнің әскери ерлігімді бұздым. Мен қазыналарымды және елу сарбазымды қираттым». Бұл деректердің ежелгі түркі әскери құрамаларының нақты құрамына қаншалықты сәйкес келетіндігін айту қиын, бірақ егер олар шындыққа жақын болса, онда сөз жоқ, бұл жерде ірі әскери жорықтар туралы емес, эпизодтық рейдтер туралы болып отыр. Олардың әлеуметтік мәртебесін және жасақты ұстау үшін қажет олжаны алу (әйгілі түркімен аламандары сияқты).

Соңғы жағдайда Темір-Қапыға («Темір қақпа») аймағында Тоңыкөк жаулап алған соғдылықтардан алым-салық алу туралы айтылады. Бұл құндылықтардың көшпелілердің билігі мен меншігіне үнемі шығатыны анық, бұл экзополиттік мемлекет тұжырымдамасына сәйкес келеді, деп Н.Н. Крадин [14. С. 183-184] сөз етті, дегенмен экономиканың негізі бола алмады.

Көшпенділердің жоғары әлеуметтік мәртебесін анықтайтын өмір бойғы сатып алулар сияқты, бірінші орынды белбеу мен баннер иеленді: «Мен қызыл тудың тұтқынымын»; «Мемлекеттің әдемі қызыл туы; Мен алтын белбеуімді (дірілді) беліме байладым»; «Мен белді беліме елу тоғалы (сөзбе-сөз - елу алтын белбеу) арқама байлап қойдым»; «Менің батырлық ерлігім. Менің белім қырық (ресми) байламмен»; «Менің батырлық ерлігім (немесе: мен батырлар арасында батырмын). Менің қырық екі тоғым бар (немесе: менің белбеуімде кулон түріндегі айырым белгілері)»; «Мен белімде алтын кулондар бар белдікті байладым». Әлеуметтік (әскери) ерекшелік белгісі ретінде арнайы бөлінген әшекейлермен белдікті бірнеше рет еске түсіру осы этнографиялық детальдың шынайы табиғатын көрсетеді. Мен Курай, Туэктадан және Саяно-Алтайдың басқа да бай қорымдарынан табылған алтын жалатылған табақша мен аспалы декорирленген белбеу жиынтықтары деп сенгім келеді [15. 76-80б]. Алайда, бұған сенімділік жоқ: жерлеудің бірде-бірінде мұндай белбеу немесе онымен байланысты ою-өрнектер табылған жоқ.

Ежелгі түрік руналық жазба ескерткіштеріндегі этнографиялық мазмұндағы сюжеттер батырлық ерліктер мен бағалы сыйлықтар тақырыбынан гөрі төмен, бірақ мағынасы жағынан өзіндік ерекшелігі жағынан олар кем емес маңызды болып шығады. Сонымен, жалпы алғанда, ежелгі түркілердің шаруашылығының мал бағдары нақты анықталған, бірақ тұрақты көшпенділік түрінде емес, қытай дереккөздерінде баяндалғандай - «олар әр түрлі жерге байланысты жылжиды шөп пен судың көптігіне байланысты»[12. 229 б.], бірақ көшпенділіктің вертикальды маршруттарымен жүйелі жүргізуші жүйесі түрінде. Руналық жазулар бойынша жазғы жайылымдар тауда болған: «Мен Яргун хайуанымын! Мен жазғы лагерьлерімде тауға шығамын. Мен жазымды сонда өткіземін! «Ал қысқы жайылымдар сәйкесінше тау аралық ойпаттарда орналасты, өйткені оны Саян-Алтай тауларының мал өсірушілері қолданады. Бір отбасының қарамағындағы мал саны шектеусіз болған сияқты: «мөртабанмен (таңбамен) белгіленген жердегі мал нөмірсіз болды»; және қоныс жерлері жануарлар күнтізбесіне сәйкес өзгерді.

Ерте ортағасырлық көшпенділердің жылқы өсіру мәдениеті ерекше көзге түседі. Тувалық жазулардың бірінде: «Мен өзім алпыс жылқыға міндім» (яғни үнемі жылқыны ауыстырып отыратынмын), қазіргі кездегі жылқы өсіруші қоғамдарда жасағандай. Ежелгі түркі археологиясы үшін дәстүрлі атпен жерленген (екі, тіпті үш жылқы) жерлеу бұл дереккөздің дәлелі болып табылады. Бұл жағдайда, сөзсіз, өзінің седла деп аталатын аттары көзге түсті. Сонымен, Кули-Чура ескерткішінде «өзінің сұр жылқысы» және «өз шығанақ жылқысы» туралы айтылады. Кейбір ерекше ерекше көрінген соғыс жылқыларының есімдері бізге дейін жеткен: «Шалы» - Аржан-1 қорғанындағы кірме қорымындағы шеткі бетіндегі жазу; Шолу - «Ессіз» - Күлтегіннің сүйікті (ақ) жылқыларының бірі.

Сонымен бірге ерте ортағасырлық көшпелілердің мал шаруашылығы күрделі сипатта болды деуге толық негіз бар. Сонымен қатар, географиялық жағдайларға байланысты, палеоэкономикадағы мал шаруашылығы мен басқа да қосалқы кәсіптер үлесінің арақатынасы өзгеруі мүмкін. Әрине, қосалқы шаруашылық болған. Тувалық жазуларда «менің егістігім», «менің өрісім» деп аталады. Кейбір мәтіндерде ежелгі түріктер арасында дөңгеленген аң аулау туралы айтылады («Хан әскері аң аулауға кетті. Еліктер дөңгелектеуде ұсталды. Бүкіл әскер қуандықа тап болды»). Кейінгі орта ғасырларға дейін көшпенділер арасында дөңгелек аң аулау, олардың стратегиясы мен тактикасы тұрғысынан нақты әскери операцияларға дайындықтың бір түрі болғандығы белгілі [16]. Сондай-ақ пайдалы қазбаларды өндіруге қатысты басқа да маңызды мәдени құндылықтармен бірге айтылған белгілер бар (Менің иелігімде менің шахталарым, менің кілемдерім, менің үйім. Төрт мың жылқым бар»). Ежелгі түркілер темір бұйымдарын (қару-жарақ) жасаумен ерекше танымал болғаны қытай деректерінен белгілі.

Бұл кезде әскери (бекіністер) құрылымды болды - «Оның батырлық ерлігі. Менің батыр атым - Бағыр. Жүз батыр». Басқа нәрселермен қатар, бұл жазу қызықты, өйткені ол қазірдің өзінде қазылған археологиялық кешенмен байланысты [17] және Бағыр есімін еске түсіретін жазудың арқасында дараланған. Мүмкін бұл жерлерде  ғимараттар да болған шығар («Мен мұнарадағы ханшайымымнан бөліндім»; «Менің ханшайымым мұнараға тюль жасады»).

Отбасының құрамына баға беру өте қиын, өйткені бұл туралы жанама дәлелдер ғана бар. Марқұм «тастап кеткен» жақын туыстарының арасында оның әйелі, анасы, ұлдары, үлкен және кіші інілері, үлкен әпкесі, күйеу балалары мен келіндері бар. Әр түрлі комбинацияларда олар көбінесе бірге тізімделетіндіктен, әңгіме көбінесе көшпелі қоғамдарға тән үлкен бөлінбеген (патриархалды) отбасы туралы болып отыр. Ұлдардың туылуы мен тәрбиесі ерекше мақтаныш ретінде атап өтіледі («Мен үш ұлымды тәрбиелей алдым»).

 «Өтпелі кезең» тақырыптары және мәдениеттің символикалық белгіленуі. Тірілер әлемінен өлгендер әлеміне «ауысу» сюжеттерін біз бұған дейінгі еңбектеріміздің бірінде қарастырдық [18], бірақ органикалық түрде олар осы баяндаудың мазмұнына енеді.

Марқұмның атынан жазылған ежелгі түрік руникалық жазуларының ең көп кездесетін идиомасы «бөлініп», «ләззат алмады». Олар мағынасы жағынан жақын, бірақ бір-біріне ұқсамайды. Қайтыс болған батырдың «бөліп» алған нәрсесі, негізінен, оның жақын ортасы: ең алдымен «зәулім үйдегі» әйелі (ханшайымы немесе досы); содан кейін бауырлары, балалары (әдетте ұлы немесе ұлдары), жолдастары мен отрядтары, яғни оны күнделікті қарым-қатынас деңгейінде қоршап тұрған адамдар. Кейіпкер «ләззат алмаған» құбылыстардың шеңберіне ол «бөліп» алған, бірақ кеңірек және айқын әлеуметтанған құбылыстар жатады. Оларға мемлекет, хан немесе жүгіріс, хан сыйлықтары, үйір жылқылар, батыр-серіктері, өзінің жеке әскери іс-әрекеттері мен ерлігі, яғни ең алдымен батыр мақтан тұтқан қоғамдық өнімнің мөлшері жатады және оның тірі кезінде иелік еткен. Олар бірге «Отан» тұжырымдамасын құрады: «Мен өзімді қайғыға бөлеп, өз жерім мен суымнан бөлдім», яғни, өз Отанымнан айырылдым.

Әдетте өлімнің тікелей себебі көрсетілмейді, бірақ бүкіл өмірі сияқты өлімнен кейінгі жазба-эпитафияға лайықты кейіпкер үшін бұл ерлік себеп - шайқаста немесе штабты, туыстарын және достарын қорғау кезінде өлім көне түркі тарихының басты кейіпкерлері - Күл-Тегін болған. Мұндай қаһармандық қаза әрқашан күтпеген, сондықтан тағдыр мен тағдырдың мотиві руна жазуларында айқын естіледі.

Руналық жазба-эпитафияларының бір тыйымы - қайғылы адамның қайтыс болуына байланысты да, оның жақын туыстары да білдіретін «қайғы» мотиві. «Мұң» сөзі көптеген руналық мәтіндерде кездеседі. Бұл күй оның ағасы Могилянның атынан жазылған Күл-Тегін ескерткішінің мәтінінде ең үлкен мәнерлілікпен көрінеді: «Менің үлкен ағам Күл-Тегин қайтыс болды, бірақ мен қайғырдым: менің көздерім соқыр болып көрінді, менің Пайғамбарлық ойым күңгірт болып көрінді, (а) мен өзіме ренжідім. Сондықтан мен қайғымен ойладым, ал менің көзімнен жас аққан кезде және  жүрегімнен (қатты) жылаған дауыстар шыққан кезде, мен қайта-қайта қайғырдым». Мұның қысқаша растауы қытай жылнамасында сақталған: «Могилян бұл ескерткішке қиналып қарады». Және бұл көшпенділердің «жабайылығы мен варварлығын» дараландырған нақты тарихи кейіпкердің атынан айтылады! Осындай басқа қарапайым мысалдар ретінде: «Оның әйелі қайғыға батып, жесір қалды»; «Қайғылы жесір қалады»; «Менің балам қайғыға батты». және т.б сөздерді келтіруге болады.

Дереккөздерде қайтыс болған түрік қағандарына ұсынылған сыйлықтар егжей-тегжейлі сипатталған. Күл-Тегін - «көптеген (сөзбе-сөз 10000) сыйлықтар мен алтын мен күмістің сансыз көп мөлшері»; «Өлшеусіз» алтын мен күмістен басқа, келгендер «өздерінің жақсы аттарын, қара жорғаларын, көк тиіндерін және марқұмдарға сый-сияпатсыз жеткізген». Жақында Білге Қағаннның мемориалдық кешенінің қазба жұмыстары бұл жерде алтыннан жасалған заттарды тарту еткен «қазыналардың» бар екендігін растады [20]. Мүмкін, басқа жағдайларда бұл ұсыныстар маңызды болды. Сонымен бірге, қайтыс болған адамның қалдыратын құндылықтары (өсиет сөздері) туралы да айтылады: «Мен халқыма әскери ерлігімді, соғыс олжамды мұра етіп қалдырдым»; «Жүгір, бай бол! Бостандықты, байлықты нығайт, менің жақсылығым (өсу)»; «Данышпан Таған - мен сіздің жерлеуіңіз арқылы сіздің сыйлықтарыңызды (әшекейлеріңізді) алдым»; «Оның ұлы мұрагер болып қалды».

Тізімдегі байлық - мұраға қалдырылған және қайтыс болған адамға сыйлықтармен  бірге қайтыс болған адамның өмірлік іс-әрекеттерінің арқасында жинақталған құндылықтардың әлеуметтік қорын құрады және сонымен бірге оның туыстарының оған деген қатынасын анықтады деп болжауға болады. Батырдың көзі тірісінде неғұрлым көп пайдасы (және, сөзсіз, материалдық ғана емес, жалпы әлеуметтік пайдалы) болған сайын, оның туыстары мен жерлеу рәсіміне қатысқандардың барлығының құрметі мен құндылығы соғұрлым көп болды. Сонымен қатар, құндылықтар теориясына сәйкес, мұрагерлер мен жіберілгендердің саны, кем дегенде, аллегориялық түрде, пропорционалды болуы керек еді.

Ежелгі түріктердің жерлеу-мемориалдық кешендерінде бірдей құрамдас бөліктер бар: жылқылардың ілімдері, құрбандыққа арналған тастар-балбалдар (өлтірілген жаулардың «күші»), барлық ежелгі түрік тас мүсіндерінің кеудесінде бейнеленген ыдыс. Ежелгі түрік мәдениетінің маңызды белгілері - соғыс жылқысы, өлтірілген жаудың күші және жерлеу ыдысы (бокал) солар болған шығар. Демек, Енисейде табылған ұйғыр жазуы бар күміс тостақтардың бірі: «Жарқыраған кесені ұстап тұрып, мен толықтай бақыт таптым» деп бекер айтпаған »деп болжай аламыз [21].

Эпитафиялық жазулары бар тастар орналасқан жер бедерінің ашық жерлері оларға бағытталған адамдардың сауаттылығының жоғары деңгейін ұсынды. Бірінші тұлғада жазылғандай, қайтыс болған түрік батырларының өзі және болашақ ұрпақ өкілдеріне ең сенімді үндеуі оларға дүние туралы көзқарасын, қажетті өмір салтын, бүкіл әлеуметтік (мемлекеттік) құндылықтар жүйесін және т.б. иге етіп қалдырған. Мұндай мемориалдық естелік мәдени генезистегі көптеген, соның ішінде ерлік дәстүрлердің сақталуына ықпал еткені даусыз.

Әрине, ерте ортағасырлық көшпенділер мәдениетінің көне түрік руналық жазба ескерткіштері-эпитафиялары материалдарының негізінде жинақталуы мүмкін моделі жеткілікті толық емес және оларда берілген сюжеттердің белгілі бір жиынтығымен шектеледі. Бірақ бұл «үлгі» (бұл оның ерекше құндылығы) жазуларды жасаушылардың өздері жасаған, сондықтан объективті түрде осы жарқын және ерекше мәдениеттің маңызды аспектілерін көрсетеді. Жалпы алғанда ол Саян-Алтайдың қазіргі малшы халықтарының этнографиялық мәдениетіне жақындайды, бірақ неғұрлым қатал, бай және архаикалық көрінеді. Сәйкес археологиялық материалдар - жерлеу мен еске алу ритуалдарының, бейнелеу өнері ескерткіштерінің және ілеспе түгендеудің нақты белгіленген кешені осы модельге толық сәйкес келеді.

Пайдаланылған әдебиеттер:

1. Хазанов А.М. Кочевники и внешний мир. СПб.: Изд-во филил. ф-та СПбГУ, 2008. 508 с.

2. Окладникова Е.А., Щеброва С.Я. Военная символика древних кочевников. СПб.: Элексис, 2009. 203 с.

3. Кляшторный С.Г. История Центральной Азии и памятники рунического письма. СПб.: Петербургское востоковедение, 2003. 557 с.

4. Кляшторный С.Г. Памятники древнетюркской письменности и этнокультурная история Центральной Азии. СПб.: Петербургское востоковедение, 2006. 590 с.

5. Малов С.Е. Памятники древнетюркской письменности. М.; Л.: Изд-во АН СССР, 1951. 451 с.

6. Малов С.Е. Енисейская письменность тюрков. М.; Л.: Изд-во АН СССР, 1952. 114 с.

7. Малов С.Е. Памятники древнетюркской письменности Монголии и Киргизии. М.; Л.: Изд-во АН СССР, 1959. 111 с.

8. Кляшторный С.Г. Рунические памятники Уйгурского каганата и история Евразийских степей. СПб.: Петербургское востоковедение, 2010. 324 с.

9. Батманов И.А., Кунаа А. Ч. Памятники древнетюркской письменности Тувы. Кызыл: Изд-во ТНИИЯЛИ, 1963-1965. Вып. 1-111.

10. Васильев Д.Д. Древнетюркская эпиграфика Южной Сибири // ТС 1975 года. М.: Наука. Гл. ред. вост. литературы, 1978. С. 92-101.

11. Васильев Д.Д. Древнетюркская эпиграфика Южной Сибири, II. // ТС 1977 года. М.: Наука. Гл. ред. вост. литературы, 1981. С. 51-62.

12. Бичурин (Иакинф). Собрание сведений о народах, обитавших в Средней Азии в древние времена. М.; Л.: Изд-во АН СССР, 1950. Т. I.379 с.

13. Грач А.Д. Древнетюркские изваяния Тувы. М.: Изд-во восточной литер., 1961. 93 с.

14. Крадин Н.Н. Кочевые общества (проблемы формационной характеристики). Владивосток: Дальнаука, 1992. 239 с.

15. Добжанский В.Н. Наборные пояса кочевников Азии. Новосибирск: Изд-во НГУ, 1990. 162 с.

16. Худяков Ю.С. Богатырская охота у средневековых тюркских номадов // Роль номадов в формировании культурного наследия Казахстана. Науч. чтения памяти Н.Э. Масано-ва. Алматы: Рпп^, 2010. С. 173-180.

17. Грач А.Д., Савинов Д.Г., Длужневская Г.В. Енисейские кыргызы в Центральной Туве (Эйлиг-Хем III как источник по средневековой истории Тувы). М.: Фундамента-Пресс, 1998. 83 с.

18. Савинов Д.Г. Темы «перехода» из мира живых в мир мертвых в древнетюркских рунических текстах // Жизнь. Смерть. Бессмертие. Материалы научн. конф. СПб.: ГМИР, 1993. С. 6-9.

19. Шишло Б.П. Среднеазиатский тул и его сибирские параллели // Домусульманские верования и обряды в Средней Азии. М.: Наука, 1969.

20. Баяр Д. Новые археологические раскопки на памятнике Бильгэ-кагана // Археология, этнография и антропология Евразии. Новосибирск: Изд-во ИАЭ СО РАН, 2004. № 4. С. 73-83.

21. Щербак А.М. Древнеуйгурская надпись на серебряной чарке из могильника «Над поляной» // КСИА. М., 1968. Вып. 114. С. 31-33.

---

Әлеуметтік желілерде бөлісіңіз: