Ғылым әдіснамасы мен логикасы

Ғылымның әдіснамасы әрқашан ғылым философиясымен және таным теориясымен (гносеология), сондай-ақ жалпы логикамен және әсіресе ғылым логикасымен органикалық байланыста болды. Танымдық ойлау мен ғылыми-танымдық әрекеттің рационалды-рефлексиялық әрекетінің осы түрлерінің барлығы бір-бірімен тығыз байланысты және олардың кез келген жасанды демаркациясының мүмкін емес және өнімсіз болуы екіталай. Осыған қарамастан, барлық осы пәндердің жалпы контекстінде ғылым әдіснамасы тұжырымдамасы ғылыми қызметтің нақты тәжірибесіне барынша жақындатуға, ғылыми білімді құрудың конструктивті әрекет әдістерін анықтауға және артикуляциялауға бағытталған.

Ғылыми таным – адамның шындықты игеруі зерттеушілер арасындағы өзара әрекеттестіктің құралдық делдалдық процесіне айналатын қызметтің институционалды бекітілген түрі. Мұндай өзара әрекеттестіктің тиімділігі, демек, ғылымның қайта өндірілуі мен дамуы ғылыми-танымдық процесті жүзеге асыру әдістері болып табылатын тұрақты когнитивтік тәжірибенің арқасында мүмкін болатын танымдық тәжірибе мен білімді жинақтау және беру арқылы қамтамасыз етіледі. Ғылыми әдістердің жүйелі түрде дамуы ғылымның әлеуметтік жүйе ретінде қалыптасуы мен дамуының ең маңызды шарты болып шығады. Ғылыми әдістерді қолдану ғылыми зерттеу процесін потенциалды қайталанатын процедураға айналдырады, бұл зерттеу нәтижелерінің сенімділігін қамтамасыз ету тұрғысынан принципті маңыздылыққа ие, өйткені соңғылары тексерілетін параметрлерге айналады. Сонымен қатар, ғылыми зерттеулерді қалыптасқан және түрлендіруге жататын ғылыми әдістермен делдал ету ғалымдарды даярлауға мүмкіндік береді және ғылымның кәсіби маман ретінде қалыптасуына жағдай жасай отырып, ғылыми-танымдық процесті мамандандырудың алғышарты болып табылады. еңбек бөлінісінің күрделі жүйесі бар және соның арқасында ғылыми-зерттеу ресурстарын шоғырландыруға және үйлестіруге қабілетті инфрақұрылым.

Қазіргі ғылыми таным – шындықты түсіну, түсіндіру, болжау және түрлендіру мақсатында ғылыми білімді қалыптастыру мен пайдалануға қатысты зерттеушілердің өзара әрекетінің күрделі процесі. Қазіргі ғылымдағы зерттеу қызметінің мамандануы ғылыми-танымдық процесті жүзеге асыру әдістерін саралауды болжайды. Оның үстіне соңғысының әрекеттің біртұтас, сызықты емес болса да құрылымы аясында қайталану мүмкіндігі мұндай әдістер ғылымның даму барысында жасалған таным құралдарының алшақ жиыны емес, функционалдық жағынан өзара байланысқан танымдық тәжірибелердің жиынтығы екенін көрсетеді.

Қазіргі ғылымдағы әдістемелік зерттеулер әдетте жалпы, жеке және арнайы болып бөлінеді:

Ғылымның жалпы әдістемесі нақты ғылыми пәндердің қайсысында алынғанына қарамастан, ғылыми білімді негіздеу мәселелерін зерттейді. Оның орталық мәселелері: түсіндіру және түсіну сияқты ғылыми танымның әмбебап операцияларын, сондай-ақ ғылыми білімді негіздеу тәсілдерін зерттеу; ғылыми тұжырымдар жүйелерінің (ғылыми теориялардың) қабылдау критерийлерін (немесе барабарлығын) талдау; ғылыми ойлау координаттары ретінде қолданылатын категориялар жүйесін зерттеу; жаратылыстану мен мәдениеттану арасындағы айырмашылықтар; ғылыми білімнің бірлігі мәселелері.

Ғылымның жеке әдістемесі жеке ғылымдардың немесе олардың тар топтарының тиісті пәндердің когнитивтік кеңістіктерінде ұсынылатын әдіснамалық мәселелерін зерттейді. Бұл әдістеменің көлеміне, мысалы, физика әдістемесі, биология әдістемесі, тарихи қатардағы ғылымдар әдістемесі және тағы басқалар кіреді. Сонымен, физикада да, биологияда да түсіндіру операциясы қолданылады; дегенмен, көптеген биологиялық түсініктемелерде мақсат ұғымы қолданылады, ол физикалық объектілерге қатысты мағынасын жоғалтады. Мақсат немесе телеологиялық, биологиялық түсініктеме дегеніміз не және оны неліктен физика, космология немесе химияда емес, тек биология ғылымында қолдануға болады? Телеологиялық түсіндірмені ғылыми заңдылық тұрғысынан басқа жаратылыстану ғылымдарындағы кәдімгі түсініктемемен ауыстыруға бола ма? Осы және ұқсас сұрақтар жеке әдістемеге жатады. Кез келген белгілі бір әдіснаманың сипатты ерекшелігі, ол белгілі бір ғылым немесе ғылымдардың тар тобы үшін маңызды бола отырып, басқа пәндер үшін дерлік қызығушылық танытпайды.

Ғылымның спецификалық методологиясы, кейде әдістеме деп аталады, нақты ғылыми пәндер шеңберіндегі жеке операциялармен байланысты әдістемелік аспектілерді зерттейді. Теориялық және эмпирикалық зерттеудің пәнішілік әдістері, соның ішінде нақты зерттеулердің әдіснамасы, негізінен жоғары мамандандырылған когнитивтік тәжірибелер болып табылады. Ғылымнан ғылымға қарай өзгеретін бұл әдістеменің көлеміне, мысалы, физикалық эксперимент жүргізу әдістемесі, биологиядағы эксперимент әдістемесі, социологиядағы сауалнама әдістемесі, тарихтағы дереккөздерді талдау әдістемесі және т.б.

Ғылым әдістемесін дамыту

Бастапқыда ғылым әдіснамасы таным әдістері туралы философиялық ілімі ретінде қарастырылады және логиканың құрамдас бөлігі ретінде кіреді. А.Арно мен П.Николастың «Порт-Рояль логикасында» талдау және синтез әдістері туралы ілім логикалық ілімнің соңғы бөлігі ретінде түсінілді. Логиканың әдіснамалық аспектісін сипаттай отырып, оның авторлары әлі күнге дейін ақиқат критерийлерін ажыратпайды, көбінесе формаға емес, пайымдаудың интуитивтік анықтығына сілтеме жасайды. Олардың көзқарасы бойынша, ақиқатты көрсетудің табиғи тәсілі логикалық емес, себептік, сондықтан «идеялардың табиғи байланысына» ұмтылу керек. Табиғи емес пайымдаудың мысалы - жанама дәлелдер. Порт-корольдік логика авторларының пікірінше, тек теріс ұсыныстарды жанама түрде дәлелдеуге болады, бірақ болмыстық ұсыныстарды дәлелдеу мүмкін емес. Жекеден жалпыға қарай қорытынды шығаруға болмайды. Тек толық индукция білімнің дұрыс құралы болып табылады. Барлық математикалық пайымдаулар аналитикалық емес, тек алыпсатарлық жолмен белгілі аксиомалар ғана. Дәлелдеу аналитикалықтың белгісі: нақты және анық еместі аксиома ретінде қабылдауға болмайды, бірақ номиналды түрде белгілі болуы мүмкін. Авторлар анықтамалар теориясын Б.Паскальдан, ал әдіс туралы жалпы ілімді Р.Декарттан алады. Авторлар екі тақырыпты да жалпы логиканың «ең пайдалы және ең маңызды» бөлігі деп атайды. Анықтама бөлімінде олар жалпы қолданысқа сәйкес болу және атаудың анықтамасы мен заттың анықтамасы арасындағы қатаң айырмашылықты көрсетеді. Ал әдіс бөлімінде олардың екі түрі көрсетіледі:

1) Шындықты ашуға қызмет ететін талдау (шешу әдісі немесе ойлап табу);

2)Бұрыннан ашылған ақиқатты көрсетуге қызмет ететін синтез. Біріншісі, «арнайы ережелерге қарағанда, ақыл-ойдың түсінігі мен заттарды дұрыс бағалау қабілетінде», екіншісі, мәні бойынша анықтамалар, аксиомалар, дәлелдеу және әдістің өзі үшін ережелерді қосатын геометрияның аксиоматикалық әдісі. , ғылым негіздеріне декарттық көзқарасты көрсетеді.

Сол сияқты таным әдістері туралы ілімді Г.В.Лейбниц, Хп. фон Вольф және ішінара Дж. Диірмен. Рас, Xr үшін. фон Вольф және оның мектебі, әдістер туралы ілім практикалық логиканың бөлігі болып табылады. И.Канттан бастап, әдістер туралы ілім логиканың құрамынан оқшауланған, дегенмен «Логикада» И.Кант әдістер туралы ілімді логиканың бір бөлігі ретінде түсіндіреді, ол «жалпы ғылымның нысанын түсіндіруге тиіс немесе білімнің сан алуандығын ғылымға біріктіру әдісі». Әдістеме білімнің біртұтас ғылыми білімге айналуының айқындылығына, беріктігіне және жүйелі түрде реттелуіне әкелуі керек. И.Кант талдаған әдістердің ішінде білімді логикалық жетілдіру әдістері (анықтау, көрсету, сипаттау, ұғымдарды логикалық бөлу, аналитикалық және синтетикалық әдістер) бар. И.Канттың әдістемесі әлі де логиканың бір бөлігі болғанымен, оның мақсаты мен құрылымы бір мезгілде ғылым ғылымының бір бөлігі болып шыққандықтан айтарлықтай кеңейді. «Таза парасат сынында» ол трансценденттік әдіснаманың міндетін таза парасаттың толық жүйесінің формальды шарттарын анықтау ретінде ашып, оны пәнге, канонға, архитектоникаға және таза ақыл тарихына бөледі. Шын мәнінде, трансценденттік әдіснама ғылыми-теориялық білімнің жүйелік формасын құру жолдарымен айналысады. Осылайша, әдістеме көрсету әдістерімен емес, теориялық білім жүйесін құру әдістерімен бірдей. Бұл тәсіл Г.В.Ф.Гегель үшін қолайсыз. Логиканың ғылым ретінде құрамында ол тек ғылыми әдісті ғана емес, сонымен бірге ғылым ұғымының өзін де қарастыруды қамтиды. Әдіс ілімі ол үшін көрсету әдістерін талдау ғана емес, «осы әдістің қозғалысы — мәселенің мәнін қозғау болып табылады», ал әдіс «өзінің мазмұнының ішкі өзіндік қозғалысының формасын білу». Сонымен, логика диалектикамен және ғылыми танымның категориялық құрылымын зерттеумен сәйкес келеді, ал әдістің өзі мағыналы түрде түсініліп, ғылыми-теориялық білімнің әмбебап категориялық түрінде өздігінен қозғалу формасы болып шығады. Г.В.Ф.Гегельдің пікірінше, әдіс сыртқы форма ретінде емес, «барлық объективтіліктің жаны» ретінде «өзін-өзі тану ретінде өзін-өзі тану ұғымы ретінде қарастырылуы керек. объект субъективті де, объективті де жүйеге дейін кеңейіп, абстрактілі анықтамалардан тотал-тұтас жүйеге көтерілуде ашылады». Сонымен Г.В.Ф.Гегельдегі әдіс туралы ілім логикамен және ғылым ғылымымен сәйкес келетін метафизиканың бір бөлігі болып шығады.

Данат Жанатаев, Әл-Фараби атындағы Қазақ ұлттық университетінің доценті, философия ғылымдарының кандидаты;

Сайлығара А., Жапар Д., Шәмілхан А., Әл-Фараби атындағы Қазақ ұлттық университетінің магистранттары

Әлеуметтік желілерде бөлісіңіз: