Қобылан ақынның ұрыларға айтқаны

Тағы Қобылан ақын жатақта жатып, тауын көріп қайтамын деп келсе, күндіз ыстық, сары маса жүргізбей, кешірек жетіп, іңірде шаттың ішінен, ағаштың арасынан баспа қып, екі ұры алдынан дүрсе қоя береді.

— Жұм көзіңді, кімсің? — деп. Сонда тұра қалып, қорықпастан, саспастан мынау өлеңді айтыпты:

Кім екенін білмеймісің келбетімнен,
Құдай, Құран, Мұхаммед үмбетімін.
Кісі өлтіріп, жазықсыз ерді тонап,
Тəңірі алдына барасың, антұрған, не бетіңмен? —

деп айтқан соң, ұрылар атының басын тартып тұра қалып, — қой, мынау, Қобылекең екен, осыдан аулақ-ақ тұрайық, — деп жүріп кетіпті.

* * *

Қобылан ақын — өте кедей болған адам. Жайлауға елмен бірге көше алмайды. Жатақта қалады. Əкесі ақын Бөрібай өліп қалған кезі. Қобылан далаға шықса, тау жағында өрт көрінеді. Қобылан шешесіне келіп: — Өрт келе жатыр, нəрсемізді өзенге қарай сүйреп апарайық, — депті. Шешесі жас баланың сөзін бір жағынан елемейді, өртке қарайды да: — Келе қоймас, жата тұрайық, — депті. Сөйткенше өрт келіп қалыпты. Нəрселері күйіп кетіпті. Сонда Қобылан ақынның айтқаны:

Кебежем күйіп кетті сөресімен,
Ішінде құрт-май деген бір асымен.
«Келмейді», — деп бұл өртті əжем айтты,
Өзектің келіп қалды жырасымен.