Күзгі жапырақтар

(Романс)

Біздің өмір, жақсы дәурен жаз еді,
Адам көзі бізді көріп мәз еді,
Шулы тірлік, думан достық мереке
Heгe қысқа, неге мұнша аз еді?!
Біз ойнаған жылы жұмсақ жел қайда,
Желе жортып кетті ме екен кең жайға,
Әттеген-ай, алақанға қондырған
Әнші бұлбұл қайта оралса болмай ма?
Күн күркіреп, біз дүркіреп қалушы ек,
Мөлдір моншақ үстімізге тамушы ед,
Айлы түнде саусағымыз ұзарып,
Жұлдыздарға жақын - жақын барушы ек.
Танғы шықтар сол жұлдыздарға ұқсайтын,
Түнде біздің қолдарымыз ұстайтын,
Біздің айтқан ертегімізді есітіп,
Көбелек те қонып алса, ұшпайтын.
Шіркін, біздер, жапырақтар, тату ек,
Бірлік, тірлік қызығына батып ек.
Шалқып кетсек жерге түспей алты ай жаз,
Өмір - тағдыр, сен де бізді ғапу ет!
Жетті мезгіл, өтті дәурен, келді күз,
Сағыныштан сарғаямыз енді біз.
Тастап көкті, жұпар бесік ауаны
Қайран қара құшақтаймыз жерді біз.
Амал нешік тағдыр заңы, күз заңы,
Анау жақтан келеді қыс ызғары.
Адамдардың «қош» дегені секілді,
Құлар жерде күрсінеміз біз дағы.

Апрель 1968

---