Толғақ

Аямай-ақ құятын көзге алтынын,
Аңсағалы қанша уақ жаз жарқылын.
Бәз қарқылы қарғаның бизар қылған,
Күтіп жатыр бағзы қыр қаз қаңқылын.
Төсесе де қыр қанша нұрға маңдай,
Терек, қайың тұрған шақ сырғаланбай.
Түні бойы, жел мен ай тал тербетіп,
Таң атқанша қойғаны-ай бүр жара алмай.
Екпінінен Тоғыстың өлді Ақпаның,
Қоя берсе тезірек төлдеп Бағым!
Бақ түгілі,
Сезіндім түні бойы,
Жер Ананың қинала толғатқанын.
...Жатыр екен таңертең елжіреп қыр,
Қырға шығам. — Көктемім, жолды кептір!
Торсық шеке сәбидің кекіліндей
Күн шетінде шөкім бұлт желбіреп тұр...

1986 ж.

---