Қызыр-ғайып

Қызыр болып жарылқайтын ғайыптан
Мейірімі шығар бәлкім халықтың?!
Жұмекен.
Ескілікті қай сөзге де иланам,
Темір ғасыр! —
Сол сенімді қи маған.
Біздің шалдар —
Қызыр келіп қалар деп,
Ешуақытта дастарханын жимаған.
Аңғал бабам,
Көрмесем де жүзіңді
Құм астынан қанша аршыдым ізіңді.
Жүргендейсің қыр астында,
күтумен
Әлі күнге бір соқпаған Қызырды.
Ай, шалдарым, жайсаңдарым, ізгі ойлы,
Өзі тірі жүріп — Өзін іздейді.
Өтеріңде кеттің бе екен өкпелеп:
"Қызыр, тәйір, қайтушы ед деп,
Біз дейді!!!
Үндемейді Қызыр жортқан көп төбе,
Үндемейді Ілияс жүзген көк кеме.
Қызыр ішкен Әбілһаят суынан
Татуға, әлде, барсам ба екен Меккеге?
 
Қалта жұқа — қалай бірақ барайын,
Жылу берер жоқ қой, менде ағайын.
Көріп жүрміз, тазы болған Заманға,
Қажы болған көкелердің талайын.
Сыр бермейді маған ондай мәрт аға,
Жүре сөйлеп, қағып қояр арқаға.
Олар-дағы Қызыр көрдік демейді,
Жымияды: "Қызыр деген — қалтада".
Келеді ол деп,
Құс жолымен кешіп түн
Жүргенімде,
Шошытқанын кеш ұқтым —
Тоқ имамның кекірігі мүңкіген
"Қадір түнгі" мұржалары мешіттің.
Десе де әркім: "көнені құр көксеме".
Осыны ойлап жатам кешке, от сөне.
Дастарқаны жиылмапты Бабамның,
Адал дәмін ит-құс жалап кетсе де.
Елек-Аспан! —
Құм-жұлдызды екшеме,
Үміт көзін бітеуді тек көксеме...
Күткен бабам,
"Қызырмын" деп талай қу
Тонын киіп, атын мініп кетсе де.
"Бір көрінбей әуре қылған кісіні,
Қызекемнің қандай екен пішіні?" —
Мұқатса да үлкен аға, кіші іні,
Сол ұғымның менде қапты ұшығы...
Көк шолақпен тепеңдеп,
Талмай шауып, қалмай қуып жетем кеп.
Қу даладан қара көрсем қаңғыған,
"Қызыр емес пе екен?" — деп...
Бүгін де сол...
Тізе қағып өлең шөп,
Шауып жетсем:
"Кеткен жан, — деп, — неден шет?.."
Мұрыны — біздей, көзі — тұздай, жүн бетті
Жүрген біреу болып шықты жер өлшеп.
Көмей құрғақ,
Көмейдегі үн құрғақ.
Құрғақ үнге шығардым мен құм былғап.
"Шылым бар ма?" — деп сұрадым сасқаннан,
"Мен емес!.." — деп қоя берді ол былдырлап.
Бұл емесін қарап білдім жүзіне,
Жүдеп назар салдым құла Дүзіме.
Қалың құмды қолмен аршып жіберіп,
Қайта үңілдім Бабалардың ізіне.
Сыр ашпады бабам ізі мөрі өшкен,
Тілдескім кеп жанықсам да Елеспен.
"Еліңді тап!" —
Сыбырлады жел ескен, —
"Айырылмай тұрғанында, — деді, — естен."
"Бүгін кешке жете алам ба үйге, Алла-ай?!" —
Осы сөзді қайталадым имандай.
...Құжырама кімдер келіп кетті екен,
Дастарханым қалып еді жиналмай!?

---