Ағаға жазған хаттардан

Тыныштыбек Әбдікәкімге

Қара Ертіс қара өлеңнің арнасындай,
Шыңғыстау — поэзия Парнасындай.
Пірлі Абай мөр ғып өзі басып кеткен —
Судағы Ай Пегасыңның таңбасындай.
Қиялмен сол өлкенің ішіне енем,
Кіреді өзің болып түсіме өлең.
Құс жолын ақ жұлдыз боп кесіп өтіп,
Жыр-даусың миға ұрады кісінеген.
Қайран дос, қайран ақын, қайран бауыр! —
Құйындап өткені ме сайран дәуір?..
Мен жүрмін "екі тепкі, бір қамшымен",
Арқасы жыр-тұғырдың ойдан жауыр.
Қонысым Маңғыстау ма — мың қыстау ма?
Өрісім жетер ме екен Шыңғыстауға...
Маған да керек еді бір көк мойнақ,
Шығынған шығандағы үнді ұстауға.
Жайылар саған қашан дос құшағым? —
Көлкілдеп көз алдымнан көшті сағым...
Күмбезін шал Абайдың көрген кезде,
Тасынан бала адайдың естіші Әнін...
Тағы да мамыр маздап, түрленді шық,
Шыққа ұя салды жұлдыз түннен түсіп...
Қиян шет — Маңғыстау мен Шыңғыстауды
Жататын күн туар ма жырмен құшып?!
...Көктемнің бүрлерге ұшып көк жалыны,
Көбелек үрлейді шоқ гүлдерге ұшып.
Аялап жел саусағы шыбықты өскен,
Сәуле боп тоң мен мұзды үміт тескен.
Кетеді табысатын күнді аңсатып —
Бөрі бұлт тас төбемнен ұлып көшкен.
Қалса да жырақта үнім естімес сен,
Шығарар мен емеспін ескіні естен.
Қара бұлт табысқанда,
Шатыр етіп
Жасындар бұлт ішінде кескілескен. —
Сезімдей қауыштырған досты доспен...
Аспанға көз сүзген мен — кедей ғашық —
Еңсемді езген кезде көп ой басып,
Санамды шұрайласа өгей кәсіп, —
Есенин емексіген Персиядай,
Келеді кеткім кейде Семейге асып.
Көз алдым көшкен сағым — дәйім ісік. —
Қанатын қаздар кетті жайып ұшып.
...Аға-дос, шөл басатын хат жаза сал,
Алған соң Шағаныңның шәйін ішіп!..

2-өлең
Тамырдан тамшылаған жырдың сөлі—
Туыспыз біз екеуміз — білдім соны.
Жыртылған жырым-жырым кітабың бар,
Басыма жастап оқып жүрмін сені.
 
Ақ қағаз — дақ түспеген сонарға әркім
Із салды —
Сенін де ертең қалар даңқың.
Сәл ғана айырмамыз екеуміздің —
Жырымның аңқаулығы болар, бәлкім...
Еркелеп ай білегі шыңға асылса,
Жолықтық Абдолла мен дүр Қасымша.
Өлеңнің майданында өртке орандық,
Кім аршыр жүзімізді күл жасырса?!
Өмірдің өртену ме — басты мәні? —
Көмейге өртсіз уақыт тас тығады.
Жастықтың бояуының сиқыры өшіп,
Албырт жыр,
Асау арын бастығады.
"Көңілде көл жасамай тамшыменен",
Бітелген жырдың көзін аршып өлем —
Жоқтасын күлге айналған тағдырларды,
Өртеңге өніп шыққан алшын-өлең!...

1994 ж.

---