Кеңседегі кесір жыр

Мынау кеңсе қай кеңсе —мәрмәр кеңсе,
Енгізбейтін есігі аңғалды өлсе.
Кеңселердің желкесі күжіреймек —
Кер Заман мен шерлі адам кермар келсе.
Жорға ғой деп жүргенім — китің шығып,
Қорамда үрген көпек көп итімсініп.
Қор боласың бұл жерде итің шығып,
Сілеңіне батырса қу тіршілік.
Ел-жұртымның ауғасын құт басынан,
Құтыла алмай Заманның жұтпасынан
Мен де кірем кеңсеге, ағам бар деп,
Ұстап тұрған Дәуреннің тұтқасынан.
Тар санасын жау менен жат тұсаған,
Теуіп тыққан қалпы бар қап құсаған.
Тура барсам танымай дүрдиеді,
Той-топырда арқамнан қаққыш ағам.
Қамдайтыны қашанда құт қара бас,
Қарын болып бойына жұқты арам ас.
Құны қымбат жиһаздың тасасынан
Қандасына күледі ол тұт жалаңаш.
Күлмей енді өле ме қандасына,
Қазына бар қымтаған қамбасына.
Бөлтеберден сиқында айырма жоқ,
Байлық басып жататын жанбасына.
 
Қаһарланса — жын шашқан кәрі бура,
Жалынуға қорқасың, жағынуға.
Ел мен Жердің ырзығын жатқа сатып,
Енді аз жүрсе дайын тұр жарылуға.
Шаруасы жоқ — кетсе де ұлтың құрып,
Тұрқын танып тынасың, құлқын біліп.
Мен де амалсыз шылымын тұтатамын,
Ішім жылап тұрса да, сыртым күліп.
Екі етпейсің — бұйырса бұл ағаңыз,
Шойын езу, гүрзі қол, міне, нағыз.
Мұндай аға менде де, сенде де бар,
Мекен-жайын, ат-жөнін сұрамаңыз.
Бір тамырдан озалда дүрегенмен
Бөлек көм, деп, тәңірден тілер ем мен.
(Хал мүшкіл-ау, қапыда көзін салып,
Өзін танып қойса олар бұл өлеңнен.)
Хал-жайы осы ел сенген ұлығыңның,
Қамытына жегілген күл ұғымның.
Қиналасың әлде бір обыр келіп,
Майын сорып жатқандай жілігіңнің...
Жоғарыдан кәр төксе қыли жендет,
Жорғаламақ алдында құл имеңдеп.
Қыли жендет желкесін қырыққанша,
Үстелдерде бықсиды кіл үйген боқ.
...Есігімде шиқылдап топса шыдам,
Ұңғыдағы кей-кейде оқша ашынам.
Бұзып, мола салғым кеп кетеді-ай бір,
Кеңсе көрсем ақ мәрмәр — боқ сасыған!.

---