Өлең, жыр, ақындар

Шаруа мен ажал

  • 08.08.2019
  • 0
  • 0
  • 1113
Қыстың күні шөп арқалап иіле,
Шаршаған шал мұқтаждықтан, еңбектен,
Әрең жүріп келе жатты үйіне,
Аһ-уһлеп тұла бойдан тер кеткен.
Әлі ұзақ соқпағы,
Шал ақыры тоқтады.
Шөпті қойып, өзі соған отырды,
Күрсінді де ойға кетті не түрлі:
«Жарлы жоқ мен секілді.
Жоқтық жеген, қатын-бала тағы бар,
Алым-салық бүгіп болды белімді.
Мен сорлыға қайдан бақыт табылар?
Бір күнім жоқ көңілді».
Осы күймен тілдеп мұндай өмірді,
Шақырды ол өлімді: тұр еді өлім расында
Қасында.
Келді де өлім жақын тым,
Деді: «Неге шақырдың?»
Шал қаһарлы түрін көріп шошынды:
Әрең оған жауап берді күбірлеп:
«Ашуланып шақырғам жоқ, ұғын тек,
Көтеріссін деген едім отынды».
* * *
Мысалдағы түйінді
Былай деп сен есепте:
Өмір сүру қанша ауыр десек те,
Өле салу одан-дағы қиын-ды.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Шаттанайық, кәнеки

  • 0
  • 0

Ақылыңа жарасымды
Көрген күннен көрінді,
Асау жүрек аласұрды,
Алып қойдың еркімді.

Толық

Қызыл дипломды қыз

  • 0
  • 0

Менің жақын досым болды,
Көңілдесім – қошым болды.
Бірде маған мақтанды кеп,
Барлық сырын ақтарды көп:

Толық

Анашым

  • 0
  • 0

Алтыным, анашым,
Жарқыным, анашым,
Өзіндей асыл жан бар ма?
Осынау ғаламда,

Толық

Қарап көріңіз