Жусаным, саған жылаймын...

Жусаным, ащы жусаным,
Құбылса қырда қу сағым,
Исінен емін табатын
Қазақтың жанын буса мұң!
Түменнен қалдың тапталып,
Түреннен қалдың қиылып,
Жусанға жетпес жұпары,
Жаһанның шөбі жиылып.
Түбірін түгел қопарып,
Талайлар жұлқып байқаған,
Тамырын турап кетсе де,
Тұқымы көктер қайтадан.
Қыз- ғұмыр сынды жырдағы
Қымыздық қандай қырдағы,
Даланың шөбі бұла күш,
Тасты да жарып шығады.
Жұлғызбай өскен дауылға,
Даланың сәні расымен,
Байсалды бабам жусанды
Суарған көздің жасымен!
Көшпенді көкке қол созған,
Көз жасы – тамған жаңбыры,
Жусандай мықты тұқымы,
Жусандай ащы тағдыры!
Жиһанкез жазған, жайлауы,
Жусан мен қымыз аңқыған,
Жусанның исі мың артық
Жасанды жұпар даңқынан.
Қамалға хандар симаған,
Жусанды жерін қимаған,
Өкпелеп көшкен күнде де,
Исінен есін жинаған!
Жусанды дала жұмыр жер,
Жүгінер саған түбінде ел,
Жусанын сүйген бабалар,
Табанға басты бүгінгі ер!
Өзгеріп исің кетті ме,
Аңқыған құба белдерде,
Иірім есін иіріп,
Иісалмас болған ерлер ме?
Амалың бар ма ылаңға,
Бұрыла қашты бұлан да,
Құланың қайдан сау қалмақ,
Желініп жатса жылан да!
Жете ме ақыр түбіне,
Жегі құрт жайлап жерімді
Өсе ме қаулап улы дән,
Улай ма момын елімді!?
Әлдебір үрей, елес тұр,
Төнгендей болып желкеде,
Өлең сөз қайтып көктер ме,
Өлең шөп өлген өлкеде!
Жусанды дала құт мекен,
Жайылып жылқы жусаған,
Жұқпалы жегі құрттарды,
Қаптатып қойды кім саған?
Қоғалы көлде қоңыр қаз,
Айдынның шетін жағалап,
Қанатын керіп қаға алмай
Қаңқылдар суды сабалап.
Көліңе біткен қоғаның
Қадірін білмес қоғамың,
Артамыз кімнің мойнына,
Даланың зауал, обалын?
Топаннан өткен Нұх қайда?
Тобырға тұтқа пұт қайда?
Жалмауыз аран жерімді
Жусанмен қоса жұтпай ма?!
Қырылып жатыр киік те,
Қырыңнан қашты елік те,
Шөбіңнің тегін құртпай ма,
Қаптаған бұлттай шегіртке.
Алдырмас деуші ем шеңгелді,
Оған да салды-ау шеңгелді,
Байқатпай жалмап жатқандай,
Бұйығы құба белдерді.
Жеті жұрт көшкен жапанда,
Жыр болып едің жыңғылды,
Жыңғылдың жыртып жағасын,
Жігерді кімдер құм қылды?
Ақселеу, аппақ селеуім
Толқыны мұңды даланың,
Саған да құрттар түсті ме,
Сақалы әзиз бабаның!
Күтіп тұр тағдыр бұйрығын,
Боз қаудан үнсіз бозарып,
Сөз өтпей, тіпті селт етпей
Сабаздар отыр сазарып.
Төбеде қалқып наза бұлт,
Табады қайдан тазалық?
Даланың бұла шөбіндей
Налаға батты-ау қазақ ұлт!
Өсірген адал жемісті,
Қорғаштап ата қонысты,
Аластап, қушы жусаным,
Мүңкіген иіс-қоңысты!
Жаныма батты зіл уайым,
Жұртыма жар бол, құдайым,
Жерімнің шерін тарқатып,
Жусаным, саған жылаймын!

---