Қабдөш пен Мәриям

Құдайдың кең жаратқан ғаламында,
Туса да жердің қилы тарабында,
Табысқан тағдыр айдап талай адам,
Аңыз көп олар жайлы даламызда.
Кім білсін, тері ащы ма, сор басты ма,
Фашистер жеткен кезде бел астына,
Сталин жер аударып, Еділ жақтан,
Келіпті бір топ неміс «Кеңащыға».
Ерлері жүрген соғыс алабында,
Батса да елмен бірге дала мұңға,
Немісті ауып келген дұшпан демей,
Қарасқан жағдайына, қабағына.
Бір сұлу, төзген тағдыр азабына,
Сонда да сенген өмір ғажабына,
Жылқышы Қабдөш оның болды ғашық,
Мөп-мөлдір, көк аспандай жанарына.
Жас дәурен, думан, дүбір, қызық күнде,
Қалады қыз дегенде ырық кімде?
Ілінді неміс қыздың кірпігіне,
Тізгіні тұлпарының тұнық түнде.
Неміс қыз, найзадай тік, ұзын бойлы,
Саналы, жарқын мінез, түзу ойлы,
Даланың батыр ұлын ол да сүйіп,
Сертіне жүрегімен қолды қойды!
Екеуі сөз байласты қосылмаққа,
Аттанып жаңа өмірге, жасыл баққа,
Әкесі Ермағамбет естігенде,
Тулады, көнбеймін деп тосын затқа!
Ерекең, ақкөңіл жан, алаңғасар,
Жері жоқ тірі жанмен жамандасар,
Кезеңге келді тағы тағдыр жазып,
Белгісіз жаңа жолға қадам басар.
Шалдардың хикаясы теңіз, дастан,
Ерекең өткізбеді нені бастан,
Намаздың есебінен жаңылып қап,
Оқитын орта есеппен сегіз бастан!
Көңілде сұм соғыстың даты бар-ды,
Денеде – жарақаттың таты қанды,
Қабдөш пен Полинаға рұқсат бермей,
Ақсақал көлденеңдеп жатып алды:
«Таптаған табанына жемісімді,
Тарылтқан тыныш жатқан өрісімді,
Тұқымын туысқанның тұздай құртқан
Көрмеймін ата жауым немісіңді!
Атаңның ақыл сөзін тыңда, балам
Күні ертең қаңқу сөзбен сынға қалам,
Кешегі қас дұшпанмен қан төгіскен?!
Мен қайтіп төс қағысып, құда болам?!
Қой деді, неміс қызды, тиыл,- деді,
Әйтпесе, арғы жағы қиын!»- деді,
Әкенің әр сөзінің астарынан,
Заманның соғып тұрды құйын демі.
Көрінбей әкесі мен шешесіне,
Аңсаған аяулының көшесіне,
Тартады көз байлана Қабдөш батыр,
Махаббат қарата ма пәшесіңе?!
Бәрінен неміс қызын тәуір көрді,
Дүрілдеп, дәурен сүрді, дәуірледі,
Аялап бірін бірі ала жаздай,
Аяғы Полинаның ауыр болды.
Халыққа барлық жағдай жария боп,
Жиылып апалар мен қария көп,
Полина иман айтып, дінге кіріп,
Ат берді қазақ оған Мәриям деп.
Некесін екі жастың қиды қажы,
Ерекең тырп ете алмай, болды разы,
Бастады жаңа тарих жас өркендер,
Қаһарлы қыс артынан келді жазы!
Мәрия жан жарымен жылқы бақты,
Еңбек пен махаббаттан бағын тапты,
Көкшетау аймағының барлық халқы,
Қолынан бал қымыздың дәмін татты!
Атанды еңбегімен ер Мәрия,
Қымызы ағыл-тегіл көл дария,
Аяулы ана болған он балаға,
Келінге берді бата ел, қария.
Далада сайрап жатқан өрісті ізі,
Өсірген махаббатпен жемісті ізгі,
Қазаққа келін болған, ана болған,
Мәриям Полина деген неміс қызы!
Дүбірлі мекен болған асылдарға,,
Бұйығып, бүгін үнсіз жатыр дала,
Атанып еңбек ері Қабдөш ағам,
Мәриям болды нағыз Батыр ана!
Аянбай,терін төгіп даласына,
Толтырған сары қымыз сабасына,
Мәриям неміс қызын ардақтайды ел,
Айналған бір әулеттің анасына!

---