Сұмырай келген жыл еді...

Халық ішінде сұмырай келген жақтан бір апат, не жұт, не ашаршылық болады деген наным бар.
Жүсіпбек Аймауытұлы

Сұмырай келген жыл еді...
Қазақтың тас төбесіне шықты жүрегі.
Ол жалғыз көзімен бәрін бақылап,
Жалғыз аяғымен жүреді.

Су құрыды, қат болды,
Жақын ағайын бірін-бірі жат көрді.
Көмейге өрттей өксік тығылды,
Көкейге дерттей запыран тақ толды.

Төрден айырды кірмелер,
Көрге айналды түрмелер.
Шашылып жатты аяқ астында сүйектер,
Басылып жатты көмусіз кілең мүрделер.

Шайқалып күнтекті шаңырақ,
Ортаға түсіп, отау қалды қаңырап.
Балалар жүрді аш қозыдай жамырап,
Аналар жүрді шашын жайып аңырап.

Қазан қирап, ошақтан от өшті,
Аттан түскелі есіл ерлер – екіесті.
Жерім тарылған сайын қайғы көбейді,
Елім азайған сайын кек өсті.

Босқан жұрт бостандық тіледі,
Тарығып барып, зарығып өмір сүреді.
Біздің санаға сол кезде сына қағылған,
Сұмырай келген жыл еді...

---